بررسی ویژگی های بالینی، پاراکلینیکال و دموگرافیک بیماران با تشخیص استئومیلیت بستری شده در بیمارستان شهید مطهری در سال های 1390 تا 1400

استئومیلیت یک عفونت استخوان است که شایع ترین راه انتقال آن هماتوژن است بااین حال با روش های دیگری مانند مجاورتی یا شکستگی نیز می تواند منتقل شود. شایع ترین سن بروز این بیماری 3 تا 12 سال و در جنس مذکر دو برابر جنس مونث است. در 50 درصد از موارد استافیلوکوکوس اوروئوس میکروارگانیسم عامل بیماری است. مطالعه حاضر باهدف بررسی ویژگی های بالینی، پاراکلینیکال و دموگرافیک بیماران با تشخیص استئومیلیت بستری شده در بیمارستان شهید مطهری در سال های 1390 تا 1400 اجرا شد.

در این مطالعه توصیفی-مقطعی ابتدا تمامی پرونده های بیماران که با تشخیص استئومیلیت در طی سال های 1390 تا 1400 در بیمارستان شهید مطهری ارومیه تحت درمان و بستری قرار گرفته بودند، از بایگانی این بیمارستان استخراج شدند که مجموعا 134 پرونده موردبررسی قرار گرفت و پس از حذف پرونده های ناقص و سایر تشخیص های مشابه، 78 پرونده موردمطالعه قرار گرفت. سپس اطلاعات موردنیاز بر اساس چک لیست جمع آوری شد. ESR بالای 30 غیرطبیعی در نظر گرفته شد. CRP کمی بالای 6 میلی گرم بر دسی لیتر، مثبت تلقی شد. سپس داده ها وارد نرم افزار SPSS ورژن 20 شد و مورد تحلیل و ارزیابی قرار گرفت.

در مطالعه حاضر 0/59 درصد پسر بودند. اکثر بیماران معادل با 6/34 درصد در گروه سنی 120-60 ماه قرار داشتند. شایع ترین علائم بالینی به ترتیب شیوع شامل درد لوکالیزه 3/83 درصد، آدم 5/79 درصد، قرمزی 3/60 درصد، محدودیت حرکت 7/55 درصد، تاکی کاردی 8/53 درصد، عدم تحمل وزن 3/51 درصد و تب 50 درصد بوده است.

اکثریت بیماران پسر بودند و درصد بالایی از آن ها سابقه تروما قبلی داشتند. با توجه به شیوع بالای استئومیلیت در پسران و نقش تروما در ایجاد بیماری، توجه بیشتر به پیشگیری از آسیب های استخوانی در کودکان ضروری است. همچنین، تشخیص زودهنگام و درمان سریع نقش مهمی در کاهش پیامدهای جدی این بیماری دارد. افزایش آگاهی پزشکان و والدین درباره علائم استئومیلیت می تواند به کاهش موارد تشخیص دیرهنگام و عوارض ناشی از آن کمک کند.