تاثیر تمرین ترکیبی (هوازی- مقاومتی) برسطوح اینترلوکین 10، فاکتور رشد اندوتلیال عروقی، نسبت نوتروفیل به لنفوسیت، عملکرد شناختی و راه رفتن در مردان سالمند چاق

سالمندی فرآیندی پیچیده است که با اختلالات سلولی و مولکولی متعددی همراه بوده و به تدریج عملکردهای فیزیولوژیکی و شناختی را کاهش می دهد. در این میان، شیوع چاقی به عنوان یکی از عوامل تشدید این مشکلات در حال افزایش است. هدف این مطالعه بررسی تاثیر تمرین ترکیبی بر سطوح اینترلوکین 10، فاکتور رشد اندوتلیال عروقی (VEGF)، نسبت نوتروفیل به لنفوسیت، عملکرد شناختی و عملکرد راه رفتن در مردان سالمند چاق بود.

این مطالعه کارآزمایی بالینی، شامل 40 مرد سالمند چاق (سن 2/84 ± 61/90 سال، شاخص توده بدنی 1/53 ± 31/01 کیلوگرم بر متر مربع) بود که به طور تصادفی به دو گروه مداخله (20 نفر) و کنترل (20 نفر) تقسیم شدند. گروه مداخله به مدت 16 هفته، سه جلسه در هفته و هر جلسه 90 دقیقه تمرین ترکیبی انجام دادند. 48 ساعت قبل و بعد از تمرین مقادیر پلاسمایی اینترلوکین 10، VEGF و نسبت نوتروفیل به لنفوسیت، عملکرد شناختی و عملکرد راه رفتن اندازه گیری شد. بررسی نرمال بودن داده ها با آزمون شاپیروویلک و تجزیه وتحلیل آن ها با روش آماری t زوجی و آنکوا در سطح معنی داری کم تر از 05/0 با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 26 انجام شد.

نتایج نشان داد که تمرین ترکیبی به طور معنی داری باعث بهبود عملکرد شناختی و راه رفتن در گروه تجربی شد (0/001 = P). هم چنین، سطوح اینترلوکین 10 و VEGF در گروه تجربی افزایش یافت (0/001=P)، اما تفاوت معناداری در شاخص توده بدن و وزن بین دو گروه مشاهده نشد (0/05˃P). تغییرات معناداری در نسبت نوتروفیل به لنفوسیت در هیچ یک از گروه ها مشاهده نشد (0/05 ˃ P).

این نتایج نشان می دهد که تمرینات ترکیبی می توانند به بهبود عملکرد شناختی و راه رفتن، هم چنین افزایش سطوح اینترلوکین 10 و VEGF در مردان سالمند چاق کمک کنند. با این حال، این شدت از تمرینات اثری بر نسبت نوتروفیل به لنفوسیت نداشت.
شماره ثبت کارآزمایی بالینی:  IRCT20200509047372N1