بررسی میزان توافق مصاحبه بالینی با آزمون MMPI (فرم کوتاه) در تشخیص اختلالات شخصیت

یکی از موضوعات مهم در اندازه گیری روانشناختی، یافتن ابزارهای مستقل و دارای نتایج یکسان برای ارزیابی یک ساختار است. به دست آوردن همگرایی میان ابزارهای مجزا دشوار می باشد؛ به همین دلیل پژوهشهای اندکی همگرایی این روش ها را با یکدیگر مورد بررسی قرار داده اند و توافق تشخیصی ضعیفی بین این ابزارها گزارش شده است. مطالعه حاضر با هدف بررسی میزان توافق دو روش مصاحبه بالینی مطابقDiagnostic and Statistical Manual of Mental Disorder (DSM-1V-TR) با آزمون Minnesota Mutiphasic Personality Inventory (MMPI) در تشخیص اختلال شخصیت (مرحله فعال بیماری) انجام شد تا چگونگی روایی آزمون MMPI فرم کوتاه که در حال حاضر در ایران مرسوم شده است، با تشخیص بالینی مسجل شده، مورد بررسی قرار گیرد.
در این مطالعه مشاهده ای - تحلیلی و مقطعی، بیماران بستری و سرپایی مراجعه کننده به بیمارستان رازی تبریز که به صورت تصادفی انتخاب شده بودند، طی دو مرحله به کمک مصاحبه بالینی و آزمون MMPI (فرم کوتاه) مورد ارزیابی قرار گرفتند. اطلاعات کسب شده در فرم های جداگانه ثبت گردید؛ به گونه ای که روانپزشک مصاحبه کننده و روانشناس آزمونگر اطلاعی از نتایج تشخیص یکدیگر نداشتند؛ سپس شاخصهای عملکرد تشخیصی MMPI، ضریب کاپا، عدد P و قدرت تشخیصی مثبت و منفی، برای تعیین میزان توافق روش های یاد شده محاسبه گردید.
نتایج این تحقیق، همگرایی متوسطی را بین آزمون MMPI و تشخیص بالینی نشان داد و ویژگی این آزمون نسبت به حساسیت آن کاربرد بالاتر آن را در رد کردن اختلال شخصیت نسبت به تایید آن می رساند. استنتاج تبیین های گوناگونی برای علت بالا نبودن همگرایی روش های ارزیابی فوق مطرح می شود که در آن میان نارسایی در ابراز علایم و ملاک های تشخیصی و مشکلات مربوط به حساسیت پایین مقیاسهای ارزیابی در آزمون MMPI فرم کوتاه چشمگیرتر می باشد.