تکنیکهای پارچه بافی ایران در صدر اسلام و عصر سلجوقی

بررسی تکنیک های پارچه بافی در ایران به نمونه های منسوجات به دست آمده بستگی دارد. تداوم شیوه های بافت پارچه های ساسانی در دوره ی اسلامی و تنوع پارچه در عصر سلجوقی حاکی از آن است که این صنعت در آن دوره پیشرفت فراوانی کرده بود و بافندگان پارچه، مهارت های بسیاری در زمینه ی طراحی بافت پارچه و بهبود مکانیزم های دستگاه های بافندگی کسب کرده بودند.
در اوایل دوره ی اسلامی در تولید پارچه همان شیوه های ساسانی توسط صنعتگران به کار برده می شد. استفاده از خط به عنوان عنصری در تزیین پارچه، نوآوری جدیدی در پارچه های منسوب به آل بویه و سلجوقی به شمار می آید. نحوه ی ترسیم نقوش در پارچه به ترتیبی بود که تناسب میان نقوش و نوشته ها رعایت می شد. انواع پارچه از جمله طراز در مراکز مهم بافت تولید می شدند که عده ای از نویسندگان شرح آن را به ثبت رسانیده اند. بافندگان با استفاده از دستگاه های بافندگی و تغییر تکنیک های بافت قادر به خلق طرح های جدیدی بوده اند. استفاده از نخ تار یا پود اضافی یا هر دو در بافت پارچه، بافت های ساده را به بافت های پیچیده مبدل می ساخت و با توسعه و تکمیل دستگاه چله کش، بافت پارچه با طرح های آزاد تکرار شونده و طرح های قرینه فراهم گردید.