بررسی پاسخ دهی نورون های هسته پاراژیگانتوسلولاریس نسبت به محرک آسیب رسان در موش های صحرایی تیمار شده با کپسایسین وابسته به مورفین

اثر حذف فیبرهای آوران C بر پاسخ دهی نورونهای هسته پاراژیگانتوسلولاریس(Nucleus reticularis Paragigantocellularis: PGi) نسبت به محرک آسیب رسان فرمالین، در رت های سالم و وابسته به مورفین فیبر C، با تزریق کپسایسین (CAP) روز دوم پس از تولد تخریب شد (50 میلی گرم بر کیلوگرم (s.c. ثبت تک واحدی خارج سلولی از نورون های هسته پاراژیگانتوسلولاریس موش های صحرایی بالغ (350-250 گرم) در گروه های کنترل، تیمار شده با کپسایسین، وابسته به مورفین و تیمار شده با کپسایسین وابسته به مورفین بی هوش شده با یورتان انجام گرفت. پس از ثبت پایه به مدت 40 دقیقه، 100 میکرولیتر فرمالین 5 درصد به کف پای مقابل حیوان تزریق می شد و ثبت به مدت یک ساعت ادامه می یافت.
در گروه کنترل 45/38 درصد نورون های ثبت شده پاسخ افزایشی و 1/23 درصد نورون ها پاسخ کاهشی نشان دادند و 45/38 درصد نورون های باقی مانده خنثی بودند. در گروه تیمار شده با کپسایسین نیز سه دسته پاسخ افزایشی، کاهشی و خنثی مشاهده شد. مدت زمان پاسخ در گروه تیمار شده با کپسایسین، به طور معنی داری کوتاه تر از گروه کنترل بود. تمام نورون های ثبت شده از موش های صحرایی وابسته به مورفین نسبت به محرک آسیب رسان بی پاسخ بودند. اما در گروه تیمار شده با کپسایسین وابسته به مورفین 4 نورون از 13نورون (30 درصد) پاسخ افزایشی کوتاهی نشان دادند.
تخریب فیبرهای C مدت زمان پاسخ دهی را در هر دو گروه تیمار شده با کپسایسین به شدت کاهش می دهد. اما وابستگی به مورفین وقوع پاسخ نورونی را به کلی سرکوب می کند.