سرواپیدمیولوژی بیماری نیوکاسل در مرغان بومی مناطق جلگه ای استان اصفهان، مرکز ایران

بیماری نیوکاسل یکی از بیماری های مهم ماکیان است. این بیماری معمولا باعث وارد آمدن خسارات سنگینی به صنعت پرورش ماکیان و همچنین مرغان بومی می شود. به علت اینکه مرغان بومی در شرایط روستایی به صورت آزاد به جستجوی غذا می پردازند، احتمال تماس آنها با پرندگان وحشی که ممکن است به صورت مخزن عمل نمایند، زیاد است. برای تعیین نقش مرغان بومی در همه گیری شناسی ویروس بیماری نیوکاسل در شرایط روستایی در استان اصفهان 400 نمونه سرمی از مرغانی که سابقه واکسیناسیون نداشتند از چهار منطقه خمینی شهر، زرین شهر، فلاورجان و مبارکه در تابستان های 1377 و 1378 تهیه گردید. از آزمایش سرمی ممانعت از هماگلوتیناسیون برای تعیین میزان پادتن های ضد ویروس نیوکاسل استفاده گردید. آزمون های آماری مربع کای و باینومیال برای تجزیه و تحلیل آماری به کار برده شدند. 5/69 و 5/68% سرم ها به ترتیب در دو تابستان متوالی مثبت بودند. اختلاف مشاهده شده معنی دار نبود (P>0.05). حدود 25% از مرغان جوان (3 تا 4 ماهه) و مرغان بالغ (1 تا 2 ساله) در هر فصل منفی بودند. ارتباط معنی داری بین عیار پادتن و سن مرغان مشاهده گردید (P<0.01). الگوی خاصی از تغییرات سرمی مشاهده گردید که با شیوع بیماری در گله های مرغ صنعتی در هر ناحیه و در تمام نواحی مورد مطالعه ارتباطی نداشت. اطلاعات به دست آمده نشان داد که در هر تابستان حدود 35% از مرغان بومی در مقابل سویه های حاد بیماری نیوکاسل محافظت می شوند و برای محافظت بقیه واکسیناسیون منظم خصوصا در بهار و تابستان پیشنهاد گردید.