بررسی میانگین روابط طول و وزن جمعیتها شاه میگوی صخره ای Panulirus homarus Linnaeus.1758

مطالعه حاضر از آذر سال 1378 تا آذر 1379 در مناطق مختلف صیادی استان سیستان و بلوچستان با بررسی 2526 نمونه شاه میگوی صخره ای (Panulirus homarus) انجام گرفته است. در این بررسی به صورت ماهانه از شاه میگوهای مناطق صیادی رمین، چابهار، پزم و میدانی توسط قفسهای پلاستیکی آمریکایی با دهانه خروجی بسته نمونه برداری صورت گرفت. تغییرات طول کاراپاس و وزن بدن نرها، ماده ها و کل جمعیت در هریک از مناطق به طور جداگانه بررسی و میانگینهای طولی توسط آزمون توکی(HSD) مقایسه شدند. گروه های طولی در جمعیت شاه میگوهای هریک از مناطق مذکور طبق روش باتاچاریا براساس فراوانی طولی مشخص گردید. میانگین طول کاراپاس (میلیمتر) و وزن (گرم) جمعیت شاه میگوها به ترتیب در رمین 09/11 ± 91/74 و 11/184 ± 3/477، چابهار 07/10 ± 57/82 و 98/155 ± 63/425،پزم 33/15 ± 49/71 و 5/199 ± 69/384 و در میدانی 55/12 ± 54/85 و 53/215 ± 04/584 بدست آمد. نتایج بررسی میانگین های طولی و وزنی نشان داد که این مقدار در هر دو جنس به ترتیب در مناطق پزم، رمین، چابهار و میدانی افزایش داشته است. ضمنا در کلیه مناطق طول کاراپاس و وزن نمونه های نر بیش از نمونه های ماده بوده است. تعداد گروه های طولی به ترتیب در رمین، چابهار، پزم، و میدانی، برابر با 3، 1، 2 و 2 بدست آمد. کمترین میانگین گروه های طولی به مقدار 9/4-9/3 سانتیمتر (نمونه های جوان) در رمین و پزم مشاهده شدند. در مناطق مختلف، بخش عمده جمعیت را نمونه های با میانگین طول کاراپاس 2/8-4/6 سانتیمتر تشکیل داده بودند. متناسب ترین توزیع گروه های طولی شاه میگوها در منطقه رمین مشاهده شد.