رابطه انواع آفازی و مرتبه ناتوانی در بیماران سکته مغزی

زبان پریشی یا آفازی یافته شایعی در سکته مغزی بوده و بعلت ایجاد اختلال در ارتباط با دیگران و همراهی با فلج نیمه راست بدن با شدت بیشتری از ناتوانی در بیمار همراه است. این مطالعه رابطه آفازی با شدت ناتوانی ایجاد شده در سکته مغزی را بررسی می کند.
بیماران پی در پی مبتلا به آنفارکت مغزی بستری در بیمارستان ولیعصر خراسان در سال 1384 در این تحقیق آینده نگر قرار گرفتند. تشخیص آفازی و انواع آن توسط متخصص مغز و اعصاب و زبان شناس با معیار بریتانیا انجام گرفت. ناتوانی بیماران 72 ساعت پس از سکته با معیار رانکین تعیین شد. آزمون های رنج تعقیب توکی و آنالیز واریانس برای تحلیل آماری بکار رفت (p<0.05).
329 بیمار (175 زن و 154 مرد) با سکته مغزی بررسی شدند. 106 نفر (%32) بیماران مورد مطالعه آفازی داشتند. میانگین ناتوانی در بیماران با آفازی بطور معنی داری بیشتر از سایر بیماران بود (p=0.01 و df=327 و (T=2.6. میانگین ناتوانی در افراد با آفازی گلوبال بطور معنی داری بیشتر از افراد بدون آفازی (p<0.001) و بیماران با آفازی ورنیکه (p=0.006) بود ولی با مبتلایان به آفازی بروکا تفاوت معنی داری نداشت (p=0.06).
آفازی از عوامل تاثیرگذار مهم در ناتوانی مبتلایان به سکته مغزی است. وجود آفازی در تشدید ناتوانی فعلی بیمار و کاهش بهبود وی بدنبال بازتوانی حایز اهمیت است.