بررسی همه گیر شناختی آسیب های نخاعی بدون یافته های مثبت پرتونگاری در بیمارستان نمازی شیراز، 1383-1382

آسیب نخاعی بدون یافته پرتونگاری (SCIWORA) به سندرومی گفته می شود که بافت عصبی نخاع پس از ضربه (تروما)، دچار آسیب می گردد اما هیچگونه یافته پرتونگاری تایید کننده به دست نمی آید. شیوع آن در کودکان، به دلیل ویژگی خاص تشریحی و بیومکانیک ستون مهره ها آنها، بیشتر است. هدف از این پژوهش، تعیین میزان بروز این سندرم و ویژگی های بیمارانی است که به آن دچار شده اند.
این پژوهش آینده نگر وهمه گیر شناختی، در مدت 24 ماه بر روی 233 بیمار دچار آسیب ستون مهره ها در بیمارستان نمازی شیراز انجام شد. از این بیماران، 11 بیمار (10 پسر و یک دختر) از سنین یک ماهه تا 18 ساله سندروم SCIWORA داشتند. این سندروم پس از آن عنوان می شد که عکس های پرتونگاری نشان دهنده نکته مثبتی نبود ولی معاینه عصبی و یافته های ام-آر-آی بیمار گویای آسیب نخاعی بودند. در تعیین نقص عصبی بیماران از مقیاس فرانکل ((Frankel استفاده شد.
بروز کلی SCIWORA در این پژوهش، 36/2 درصد بود، در حالی که 33/83 درصد از بیماران دچار هرگونه آسیب نخاعی در گروه سنی زیر 10 سال و 22/22 درصد بیماران در گروه سنی 10 تا 19 سال، دچار این سندرم بودند. نسبت مرد به زن 10 به یک بود. شایع ترین علت SCIWORA، رخدادهای رانندگی (54/54 درصد) و سقوط از ارتفاع (18/18 درصد) بود. شایع ترین جای آسیب نخاعی، ناحیه کمری (45/45 درصد) و سپس، ناحیه گردنی (36/36 درصد) به دست آمد. 72/72 درصد بیماران، در درجه A فرانکل قرار داشتند. در ام-آر-آی آنها، آسیب نخاعی به صورت خونریزی و ورم نخاع همراه با علایمی نشان دهنده آسیب به بافت های نرم اطراف وجود داشت. همه مواردSCIWORA ناحیه کمری از این درجه بودند. بیماران فرانکل B و C، تنها نشانه هایی از خونریزی و ورم نخاعی در ام-آر-آی داشتند و هیچ علامتی از آسیب بافت های اطراف دیده نمی شد.
درصد تصادفات در پژوهش اخیر، بسیار بیشتر از پژوهش های همانند است. همچنین، درصد بیمارانی که در درجه A فرانکل قرار داشتند، بیشتر از پژوهش های دیگر بود که شاید به دلیل درمان های نامناسب پیش از بیمارستان و هنگام انتقال به بیمارستان باشد. تشخیص زود هنگام و ثابت کردن ستون مهره ها پیش از رسیدن به بیمارستان می تواند مشکلات عصبی بعدی را کاهش دهد و آینده بیماران را بهتر نماید.