مقایسه اثر ورزش کوتاه مدت و میان مدت بر روی میل به مرین در موش صحرایی نر

مکانیسم های دقیق اعتیاد و وابستگی دارویی مشخص نیست اما نوروترانسمیترهای متعددی می توانند در آن دخیل باشند. مدتهاست که ورزش به دلیل توانایی درمعالجه و حتی پیشگیری از بسیاری مشکلات و بیماری ها مورد توجه قرار گرفته است. نشان داده شده است که ورزش می تواند فعالیت نوروترانسمیترهای متعدد را در مغز تغییر دهد. دیده شده است که ورزش حداقل بعضی از مسیرهایی را که به وسیله مرفین و سایر اپیات ها فعال می شوند فعال می کند و با آزاد کردن میانجی های متعدد می تواند روی سیستم reward اثر داشته باشد. در این تحقیق اثرات ورزش (دویدن اجباری بر روی تردمیل) کوتاه مدت و میان مدت بر میل به مصرف مرفین در موش های صحرایی نر مورد بررسی قرارگرفت.
در این مطالعه از موش صحرایی نر نژاد ویستار استفاده شد. ابتدا موش ها آموزش داده شدند تا با فشار دادن پدال دستگاه خود تزریقی، غذا دریافت کنند. سپس ورید ژوگرلر کانوله شده و حیوانات به 4 گروه سالین، مرفین، ورزش 1 (11 روز ورزش) و ورزش 2 (30 روز ورزش) تقسیم شدند. پس از بهبودی حیوانات 11 روز و روزانه 2 ساعت داخل دستگاه خود تزریقی قرار داده شدند که 6 روز اول با محدودیت و 5 روز آخر بدون محدودیت غذا بود. حیوانات با فشار دادن پدال 0.1 میلی لیتر مرفین همراه با بسته های کوچک غذا در 6 روز اول و 0.1 میلی لیتر مرفین در 5 روز آخر (بدون دریافت غذا) دریافت می کردند (در گروه سالین حیوان به جای مرفین، سالین دریافت می کرد). حیوانات با فشردن پدال غیر فعال نه مرفین و نه غذا دریافت می کردند. درگروه ورزش 1، حیوانات روزانه 90 دقیقه روی تردمیل دویدند و بعد از 30 دقیقه استراحت داخل دستگاه خود تزریقی قرار گرفتند. گروه ورزش 2 قبل از جراحی، 30 روز ورزش داده شدند و بقیه مراحل مثل ورزش 1 بود. در پایان تعداد پدال های فعال و غیرفعال که به وسیله رایانه ثبت شده بود، در هر گروه و تعداد پدال فعال بین گروه های مختلف مقایسه شد.
درگروه سالین در 8 روز اول تعداد فشرده شده پدال فعال از غیرفعال به طور معنی داری بیشتر بود (p<0.05) ولی در 3 روز آخر تفاوت معنی داری بین تعداد فشرده شده پدال فعال و غیرفعال وجود نداشت. در گروه مرفین، در تمام روزها تعداد فشرده شدن پدال فعال به میزان معنی داری از تعداد فشرده شدن پدال غیرفعال (p<0.05) و در 3 روز آخر ازتعداد فشرده شدن پدال فعال به وسیله گروه سالین، بیشتر بود (p<0.05). در گروه ورزش 1 و 2 تعداد فشرده شدن پدال فعال به طور معنی داری ازگروه مرفین کمتر بود (p<0.05).
نتایج این مطالعه نشان داد که ورزش توانسته است میل به مرفین را کاهش دهد. با توجه به اینکه ورزش می تواند بسیاری از سیستم های نوروترانسمیتری درگیر در فرایند اعتیاد (مثل سیستم دوپا مینرژیک، سروتونرژیک) را فعال کند و رهایی اندورفین ها را افزایش دهد احتمال می رود که از این طریق توانسته باشد میل به مرفین را کاهش دهد.