تاثیر مدل مراقبت پیگیر بر شاخص توده بدنی و وزن بیماران دیابتی

چاقی، تجمع چربی در نواحی بالایی بدن و سابقه خانوادگی دیابت، در زمره عوامل خطر دیابت می باشند. از آنجا که افزایش توده بدنی به عنوان یک عامل خطرزای بیماران دیابتی تلقی و کنترل و کاهش وزن به منزله کنترل بیماری محسوب می گردد، مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر مدل مراقبت پیگیر بر کنترل وزن و شاخص توده بدنی در بیماران دیابتی شهر ارومیه انجام شد.
روش تحقیق: در این مطالعه نیمه تجربی که به صورت کارآزمایی بالینی بر روی 74 بیمار دیابتی، در شهر ارومیه انجام شد، نمونه های مورد مطالعه به روش تخصیص تصادفی به دو گروه آزمون و شاهد تقسیم شدند و با توجه به جورشدن متغیرهای مداخله گر در دو گروه، مدل مراقبت پیگیرکه دارای چهار قدم اساسی آشناسازی، حساس سازی، اجرا و ارزشیابی می باشد، بر گروه آزمون اجرا و پس از سه ماه، میانگین شاخص توده بدنی و وزن در دو گروه مورد بررسی قرار گرفت. داده ها با استفاده از آزمونهای آماری آنالیز واریانس، t مستقل و t زوجی در سطح معنی داری p£0.05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
میزان شاخص توده بدنی و وزن درگروه شاهد و آزمون در شروع مطالعه و در ماه های اول، دوم و سوم مطالعه، در اندازه گیری های مکرر (p=0.01) و نیز تفاوت میانگین های شاخص توده بدنی و وزن، قبل و بعد از آزمون در هر دو گروه نشان دهنده اختلاف معنی دار آماری بود.(p=0.03) در این تحقیق، به کارگیری الگوی مراقبت پیگیر در کنترل شاخص توده بدنی در گروه آزمون موثر بود و سیر کاهشی داشت؛ این میزان در گروه شاهد تا حدی افزایش یافت. معنی دار بودن کاهش وزن در این بیماران ارزشمند است؛ از آنجا که افزایش وزن و توده چربی در بیماران دیابتی شایع است و اغلب کنترل بیماری را دچار مشکل می نماید و عوارض بیماری نمایان می گردد، ضروری است از مدل های موفق که می توانند در مهار وزن اضافی موثر باشند، استفاده گردد.