ارزیابی کیفی نخستین آزمون ساختاریافته عینی- بالینی (OSCE) روانپزشکی در ایران

آزمون ساختاریافته عینی- بالینی (OSCE) روانپزشکی در مرداد ماه سال 1383 نخستین بار در ایران در مقطع تخصصی به صورت آزمایشی برگزار گردید. هدف پژوهش حاضر ارزیابی کیفی دیدگاه های دستیاران و استادان شرکت کننده در این آزمون برای آگاهی از مزیت ها و نارسایی ها، مشکلات و پیشنهادهای دستیاران و استادان در این زمینه می‎باشد.
این بررسی از نوع کیفی و به روش بحث گروهی متمرکز استادان و دستیاران شرکت کننده در این آزمون در روز برگزاری آزمون انجام شده است. در این بررسی دو جلسه بحث گروهی با حضور 10- 8 نفر در هر گروه برگزار گردید.
استادان و دستیاران مهم ترین مزیت OSCE را عادلانه بودن آن دانسته اند. مهم ترین نارسایی آن از دیدگاه دستیاران مصنوعی بودن فضای ایستگاه و برقرار نشدن ارتباط مناسب با بیمار غیرواقعی بوده است. استادان به هزینه و زمان زیادی که OSCE نیاز دارد، اشاره نمودند. مهم ترین پیشنهاد دستیاران و استادان جهت بهبود OSCE، آموزش بیشتر بیماران استانداردشده و به کار بردن فیلم‎های از پیش تهیه شده از بیماران واقعی در برخی از ایستگاه ها بود OSCE روانپزشکی از دیدگاه دستیاران و استادان بر شیوه آزمون رایج روانپزشکی دستیاری برتری چشم گیر دارد. ولی برگزاری موفق OSCE در سال های آینده نیاز به از میان برداشتن مشکلات یادشده از جمله آموزش بیشتر بیماران استانداردشده و استفاده از سایر پیشنهادهای دستیاران و استادان دارد.