جراحت جنگی عامل خطر ساز آلودگی به ویروس نوع هپاتیت B در رزمندگان اسلام

هپاتیت ویروسی نوع B شیوع نسبتا بالایی در ایران و به دلیل عوارض وخیمی چون سیروز و کارسینوم هپاتوسلولار از معضلات سیستم بهداشتی کشورمان محسوب می شود. عامل این بیماری ویروسی است که فقط از انسان های آلوده به دیگران منتقل می شود و با شناسایی راه های انتقال و عوامل خطرساز آلودگی به آن می توان به نحو موثری از گسترش بیماری جلوگیری کرد. در این مطالعه محققان سعی نموده اند این نکته را بررسی نمایند که آیا جراحت جنگی می تواند عامل خطرساز آلودگی به HBV محسوب شود یا خیر. بدین منظور در یک طرح آینده نگر، 3220 مرد بدون علامت (با میانگین 12.6 ±37.2 سال) که برای اهدای خون به پایگاه مرکزی انتقال خون تهران مراجعه کرده بودند در مورد سابقه مجروحیت در جبهه و سایر عوامل خطرساز آلودگی به HBV مورد پرسش قرار گرفتند.
از میان این افراد 1956 نفر از نظر وجود HBsAg در سرم مثبت بودند (گروه مورد با متوسط سنی 11.6±36.1 سال) و 1264 نفر نیز از نظر HBsAg منفی بودند (گروه شاهد با متوسط سنی 13.8±38.6 سال). در 7.6 درصد از گروه مورد و 4.9 درصد از گروه شاهد سابقه جراحت جنگی مثبت بود.خطر نسبی(odds Ratio) آلودگی به HBV در گروهی که از نظر سابقه مجروحیت مثبت بودند نسبت به کسانی که سابقه مجروحیت جنگی نداشتند 1.6 برابر بود.
گروه مورد نسبت به گروه شاهد از نظر سابقه مجروحیت جنگی اختلاف معنی داری دارد (P<0.005) که حاکی از اهمیت جراحت جنگی عنوان یک عامل خطرساز برای آلودگی به HBV است. ضمن اینکه تبعات مجروحیت نظیر مراقبت پزشکی و تزریق خون از عوامل خطرساز شناخته شده آلودگی به HBVمحسوب می شوند. بنابراین پیشنهاد می شود که با انجام اقداماتی نظیر واکسیناسیون عمومی نظامیان، استفاده از آزمون های سریع برای شناسایی خون های آلوده بهHBV و رعایت دقیق نکات بهداشتی از گسترش آلودگی جلوگیری نمود.