بررسی تاثیر روش recycling شیمیایی بر روی استحکام برشی پیوند براکت های فلزی ارتودنسی

recycling براکت ها به دلیل کاهش قابل توجه هزینه دستگاه های ثابت ارتودنسی، از دیرباز مورد توجه متخصصان ارتودونسی بوده است. با این وجود اگر باند این براکت ها در طی درمان مستعد شکست شود، این مزیت اولیه از بین می رود؛ بنابراین داشتن اطلاعات کافی در این زمینه ضروری به نظر می رسد. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی تاثیر روش recycling شیمیایی بر روی استحکام برشی پیوند براکت های فلزی ارتودنسی و تعیین الگوی شکست این براکت ها انجام شد.
در این مطالعه تجربی، 60 دندان پره مولر اول تازه کشیده شده فک بالا، با استفاده از کامپوزیت No-Mix مورد مطالعه قرار گرفتند؛ به نحوی که در دو مرحله استحکام برشی پیوند براکت های recycled و بررسی الگوی شکست آنها اندازه گیری و با براکت های نو مقایسه شد مقادیر به دست آمده با استفاده از آزمون ANOVA و Duncan مقایسه و محل شکست پیوند با استفاده از آزمون Chi-Square Pearson مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. P<0.05 به عنوان سطح معنی داری در نظر گرفته شد.
میانگین استحکام پیوند گروه براکت نو، 12.00 مگاپاسکال، براکت recycled، 9.94 مگاپاسکال و براکت هایی که دوبار recycle شده بودند، 10.00 مگاپاسکال بود. ارزیابی شاخص Adhesive Remnant Index (ARI) نشان داد که در براکت های نو، اغلب کامپوزیت بر روی براکت و در گروه recycled بیشتر بر روی سطح دندان قرار داشت. پس از دفعه اول recycling، کاهش معنی داری (حدود 18%) در استحکام پیوند براکت های فلزی دیده شد؛ ولی recycling بار دوم تاثیری در میزان استحکام پیوند براکت ها نداشت. میزان کامپوزیت باقیمانده بر روی سطح دندان بعد از جدا نمودن براکت های recycled، به طور معنی داری، بیشتر از براکت های نو بود که نشانه صرف زمان بیشتر برای تمیز نمودن بعد از debonding این براکت ها بود.
با توجه به نتایج مطالعه حاضر، قبل از اقدام به استفاده از براکت هایrecycled، جنبه های متفاوت مزایا و معایب آن باید در نظر گرفته شود.