بررسی ارتباط بین شاخص توده بدنی و عوامل اجتماعی _ دموگرافیک

با توجه به بالا بودن هزینه های درمان چاقی و عوارض آن نیاز به به راهبردی مناسب برای تغییر رفتار جهت مواجهه با چاقی و در مقیاس بزرگ تر بیماری های غیرواگیر احساس می شود. هدف از انجام این پژوهش، ارزیابی شاخص توده بدنی زنان 44-15 ساله و ارتباط آن با عوامل دموگرافیک به منظور شناسایی گروه های در معرض خطر است.

این مطالعه مقطعی بر روی 2969 زن 44-15 ساله استان تهران با استفاده از روش نمونه گیری خوشه اییک مرحله ای انجام شد. در این مطالعه، شاخص توده بدنی (BMI) و ارتباط آن با شغل، سطح تحصیلات، بعد خانوار، محل سکونت، وضعیت تاهل و سن بررسی شد. به منظور ارزیابی هم زمان متغیرها و کنترل اثر مخدوش کنندگی از آنالیز رگرسیون خطی چندگانه استفاده شد.

میانگین BMI زنان 2/5±6/25 بدست آمد. 2/46 درصد آنها BMI طبیعی داشتند. شیوع چاقی مفرط در این جمعیت 6/4 درصد بود. میانگین BMI در گروه سنی 44-35 سال، متاهلین، زنان بی سواد و زنان خانه دار بالاتر از گروه های دیگر بود و تفاوت بین زیر گروه ها از نظر آماری معنی دار بود. BMI در مناطق شهری و روستایی هم تفاوت آماری معنی داری را نشان داد. آنالیز رگرسیون نشان داد که بی سوادی و سطح تحصیلات زیردیپلم باعث افزایش BMI و از طرف دیگر گروه شغلی دانش آموز و دانشجو باعث کاهش BMI می شوند.

یافته های این مطالعه عبور میانگین نمایه توده بدنی زنان 44-15 ساله تهرانی از مرز طبیعی و عدم تغییر غیرقابل ملاحظه شیوع چاقی در زنان بالای 20 سال را در طی 5 سال نشان می دهد. افزایش سن، نداشتن سواد، متاهل بودن و خانه داری با افزایش نمایه توده بدنی در ارتباط بودند.