بررسی اثر اولانزاپین بر کسب و بیان ترجیح مکان شرطی شده ناشی از مورفین در موش های کوچک آزمایشگاهی نر و ماده

مطالعات متعدد نشان دهنده تاثیر گیرنده های دوپامینی بر خواص سرخوشی آور مورفین است. تاثیر اولانزاپین (یک آنتاگونیست گیرنده های دوپامینی) بر ترجیح مکان شرطی شده ناشی از مورفین در موشهای کوچک آزمایشگاهی نر و ماده در مطالعه حاضر بررسی شد.
در این تحقیق با استفاده از روش ترجیح مکان شرطی شده غیر-طرفدار، تاثیر اولانزاپین بر کسب و بیان ترجیح مکان شرطی شده ناشی از مورفین در موشهای کوچک آزمایشگاهی نر و ماده نژاد N-MRI با میانگین وزنی 25-20 گرم مورد بررسی قرار گرفت.
تزریق زیرجلدی مورفین (mg/kg10-1) ترجیح مکانی را در موش نر و ماده القا نمود. تجویز داخل صفاقی (i.p.) اولانزاپین (mg/kg5-1) توانست تنفر مکانی را در موشهای ماده القا نماید. این اثر در موشهای نر دیده نشد. تجویز داخل صفاقی اولانزاپین (mg/kg 5 و 5/2 و 1) هم القا و هم بیان ترجیح مکان شرطی شده ناشی از مورفین را موشهای نر و ماده کاهش داد. تجویز اولانزاپین (i.p.، mg/kg5) سبب مرگ بیش از 80% موش های ماده شد اما در موشهای نر این اثر دیده نشد. این پدیده با پیش تجویزی ال-آرژینین (پیشساز نیتریک اکساید) (i.p.، mg/kg20) مهار شد.
بنظر می رسد که اولانزاپین اثرات سرخوشی آور مورفین را در موشهای نر و ماده بخوبی مهار می کند اما در موشهای ماده اثرات جانبی آن شدیدتر است.