سرزمینی بر لبه زمان، بازخوانی اندیشه های فلسفی تیتوس بورکهارت درباره جغرافیای رمزی «مغرب اقصی»

بازخوانی «نانوشته های میان سطور» در اثری از تیتوس بورکهارت درباره «مغرب اقصی»، تکیه گاهی برای دریافت نگره سمبولیک او به جای-گاه «مغرب» مثالی و طرح جست وجوهایی فلسفی درباره دیدار «زمان» با «ابدیت» از دیدگاه متافیزیک سنتی است. دیدار «زمان» با «ابدیت» یا به عبارتی دقیق تر استحاله امتداد تشکیل شده از «اکنونهای در- جریان» در لمحه ای از «اکنون ابدی» در آستانه غروب، متناظر با تنگ شدن فضا-زمان حیات و ثقل هستی شناختی نفسی است که در جریان سلوکی معنوی به صورتی مدام در آستانه فقر- مرگ اختیاری قرار دارد و این البته یکی از مشخصه های بارز آموزه های تصوف مغربی است. این بررسی ها زمینه نگره ای خاص به مشخصه برزخی جغرافیای مثالی مغرب و متعاقبا بررسی دوگانهایی چون «شهر» و «بیابان» و «یک جانشینی» و «کوچ نشینی» را فراهم می آورند.