مقایسه اثرات درمانی کوتاه مدت لیزر کم توان وتزریق موضعی کورتیکواستروئید در درمان سندرم تونل کارپ: کار آزمایی بالینی یک سوکور

سندرم تونل کارپ شایعترین نوروپاتی فشاری ست. برای این بیماری درمانهای غیر جراحی زیادی مطرح شده است که از روش های غیر جراحی تزریق موضعی کورتیکوستروئید و لیزر کم توان است. هدف از انجام این مطالعه بررسی الکترودیاگنوستیک مقایسه اثرات کوتاه مدت تزریق موضعی کورتیکواستروئید با لیزر کم توان در درمان سندرم تونل کارپ بود.
طی یک مطالعه کار آزمایی بالینی (RCT) یک سو کور، 38 بیمار(50 دست) مبتلا به سندرم تونل کارپ بطور تصادفی به دو گروه درمانی تزریق موضعی کورتیکواستروئیدولیزر درمانی تقسیم شدند. به طور همزمان برای هر دو گروه اسپلینت مچ تجویز شد. شدت درد و متغیرهای الکترودیاگنوستیک بیماران قبل و 8 هفته بعد از اتمام درمان مورد مقایسه قرار گرفتند. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمونهای غیر پارامتریک مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
16 بیمار (21 دست) از گروه لیزر و17 بیمار (23 دست) از گروه تزریق در مطالعه باقی ماندند. میانگین سنی کل بیماران(10 ±) 4/47 سال بود. در هر دو گروه درمانی شدت درد، تاخیر انتهایی حسی و تاخیر انتهایی موتور نسبت به پیش از درمان به طور معنی داری کاهش یافت. اما میانگین تغییرات آمپلی تود حسی و موتور از لحاظ آماری معنی دار نبود. در مقایسه بین دو گروه درمانی، تغییرات شدت درد و متغیرهای الکترودیاگنوستیک اختلاف معنی داری نداشتند.
لیزر کم توان در کوتاه مدت می تواند به اندازه تزریق موضعی کورتیکواستروئید در درمان سندرم تونل کارپ مؤثر باشد.