بررسی میزان تاثیر برنامه بازی بر اضطراب کودکان سن مدرسه بستری در مرکز طبی کودکان تهران سال 79-1378

پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی Quasi-experimental است که به منظور بررسی میزان تاثیر برنامه بازی بر اضطراب کودکان در سن مدرسه در سال 1378- 1379 در مرکز طبی کودکا شهر تهران انجام گرفته است. طی این پژوهش 60 کودک سن مدرسه در سال 1378- 1379 در مرکز طبی کودکان شهر تهران انجام گرفته است. طی این پژوهش 60 کودک سن مدرسه بستری در بخش های داخلی بیمارستان با توجه به مشخصات نمونه (سن، جنس و...) انتخاب شدند و به طور مساوی در گروه شاهد و آزمون مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزار پژوهش شامل پرسش نامه اضطراب حالتی اسپیل برگر، چک لیست شاخص های فیزیولوژیک اضطراب، ابزار سنجش ترس های بالینی اضطراب حالتی اسپیل برگر، چک لیست شاخص های فیزیولوژیک اضطراب، ابزار سنجش ترس های بالینی کودک به وسیله پژوهشگر بود پس از گردآوری اطلاعات حاصل از آزمون اولیه، در گروه آزمون به مدت 3 جلسه در هر جلسه نیم ساعت برنامه بازی اجرا شد و برای گروه شاهد به جز حضور پژوهشگر هیچ مداخله ای صورت نگرفت. پس از اتمام، مداخله پس آزمون اجرا و نتایج زیر حاصل شد: آزمون آماری مجذور کای (2X) ارتباط معنی داری بین دو گروه از نظر اطلاعات دموگرافیک نشان داد (05/0P>). آزمون آماری تی مستقل پیش از مداخله پس آزمون اجرا و نتایج زیر حاصل شد: آزمون آماری مجذور کای (X2) ارتباط معنی داری بین دو گروه از نظر اطلاعات دموگرافیک نشان نداد (05/0P<) یعنی بازی در گروه آزمون توانسته بود میزان اضطراب را نسبت به گروه شاهد کاهش دهد. آزمون آماری «تی مستقل» پیش از مداخله، اختلاف معنی داری در میانگین شاخص های فیزیولوژیک اضطراب بین دو گروه نشان نداد (05/0P<). بنابراین اجرای برنامه ریزی در کاهش شاخص های فیزیولوژیک اضطراب موثر بوده است. با توجه به نتایج فوق پیشنهاد می شود که از برنامه ریزی بازی به عنوان یک روش کاهش اضطراب کودکان استفاده شود.