مقایسه اثر سایتوتوکسیسیتی گوتافلو (Gutta Flow) و گوتاپرکا (Gutta - Percha) بر روی سلول های L929 موش

به تازگی ماده جدیدی با افزودن گوتاپرکا به سیلر RoekoSeal تحت عنوان GuttaFlow به بازار عرضه شده که نقش گوتاپرکا و سیلر را به طور همزمان ایفا می کند. هدف از مطالعه حاضر تعیین میزان سایتوتوکسیسیته دو ماده پر کننده کانال گوتافلو و گوتاپرکا بر روی فیبروبلاست های رده سلولی 929L موش بود.
دو ماده براساس دستور کارخانجات سازنده آماده و در زیر هود تحت اشعه UV قرار گرفتند. سلول های فیبروبلاست 929L موش 4 بار پاساژ و پس از بررسی حیات سلولی با محلول تریپان بلو، توسط لام نئوبار شمارش و درون چاهک های پلیت های کشت 24 خانه ای قرار گرفتند. از سلول به عنوان گروه شاهد منفی و ماده دی متیل متاکریلات به عنوان شاهد مثبت استفاده شد. سلول ها در دمای °C37، رطوبت 98% و غلظت Co25% و در محیط کشت شامل fetal bovine serum (FBS10%) و Dulbecco''s MEM + پنی سیلین unit10000+ استرپتومایسین g/mLμ10000 رشد داده شدند. 10 نمونه از هر یک از گروه ها در مجاورت محیط کشت قرار گرفته و پلیت ها بعد از 24 ساعت در شرایط استریل انکوبه شدند. میزان سمیت مواد بعد از 1، 24 و 72 ساعت با روش MTT بررسی شد.یافته ها توسط آزمون های آماری آنالیز واریانس یک طرفه و دوطرفه و همچنین آزمون مقایسه های متعدد Tukey و سطح معنی داری 05/0>P مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
میانگین جذب نوری گوتاپرکا در 1 ساعت 4826/0، در 24 ساعت 2233/0 و در 72 ساعت برابر 1675/0 بود. این مقادیر در گوتافلو به ترتیب برابر 4796/0، 2903/0و 5603/0 بودند. بر این اساس نوع ماده پر کننده، زمان اندازه گیری و همچنین اثر متقابل دو متغیر بر میزان جذب نوری نمونه ها اثر معنی دار داشته است(0001/0P< در همه موارد).
بیشترین میزان سمیت ماده GuttaFlow در 24 ساعت و کمترین آن در 72 ساعت مشاهده گردید ولی میزان سمیت گوتاپرکا با افزایش زمان سیر صعودی داشت.