اثر دوگانه توپیرامات بر تحمل حرکتی ناشی از مورفین در موشهای کوچک آزمایشگاهی نر

اهداف. توپیرامات دارویی ضد صرع است که اثرات خود را از طریق مهار گیرنده های متابوتروپیکی گلوتاماتی و/یا تحریک گیرنده های گابا اعمال می کند. مطالعات انجام شده نشان دهنده نقش این دو سیستم در تحمل به مورفین بوده است. در مطالعه حاضر کوشش شده است که تاثیر توپیرامات بر کسب و بیان تحمل حرکتی به مورفین در موش های کوچک آزمایشگاهی نر مشخص شود.
روش ها. موش های نر نژاد N-MARI (20-30 گرم) با روش میدان باز در این تحقیق مورد استفاده قرار گرفتند. در مطالعه ای ابتدایی، دوزهای موثر دو دارو شناسایی شد. سپس حیوانات با دریافت مورفین (mg/kg 50، به مدت 3 روز و هر روز 2بار) نسبت به آن تحمل پیدا کردند و میزان فعالیت حرکتی آنها سنجیده شد. دوزهای مختلف توپیرامات، 30 دقیقه قبل از تجویز مورفین در روزهای القای تحمل یا در روز آزمون، 30 دقیقه قبل از شروع آزمون به حیوانات تجویز شد.
یافته ها. تزریق مورفین موجب القای تحمل به اثرات حرکتی آن شد. تجویز توپیرامات توانست کسب تحمل به مورفین را خنثی سازد. تجویز دوزهای مختلف توپیرامات توانست بیان تحمل حرکتی به مورفین را تقویت نماید. تجویز دوزهای مختلف توپیرامات در حیوانات تحمل نیافته به مورفین سبب کاهش معنی دار فعالیت حرکتی شد.
نتیجه گیری. تجویز توپیرامات موجب مهار کسب و تقویت بیان تحمل حرکتی به مورفین در موش های کوچک آزمایشگاهی نر می شود. این اثرات ممکن است از طریق مکانیزم های گلوتاماتی و/یا گابائرژیک ایجاد شود. به علاوه، توپیرامات سبب کاهش حرکات در حیوانات می شود.