بررسی تاثیر ویژگی های فیزیکی و شیمیایی مارن ها بر میزان رسوب دهی با استفاده از مدل فیزیکی باران ساز

واحدهای مارنی بیشترین رسوبات را در بین واحدهای سنگ شناسی در حوضه های آبخیز تولید می نمایند. این خاصیت مارن ها در کاهش عمر مفید سدها، خسارات به تاسیسات برق آبی، سیل گیری، رسوبگذاری کانال های آبرسانی، مرگ و میر آبزیان و... نقش بسزایی دارند. از این رو شناخت ویزگی های موثر در فرسایش پذیری مارن ها و طبقه بندی آنها می تواند در الویت بندی آنها برای اقدامات و اتخاذ روش اصلاحی کمک شایانی نماید. در این تحقیق، برای مقایسه واحدهای مارنی حوضه آبخیز ایوانکی از نظر فرسایش پذیری و تولید رسوب، از یک باران ساز قابل حمل در صحرا استفاده گردید. مقادیر رواناب و رسوب هر یک از واحدهای مارنی(در3 تکرار) اندازه گیری شد. سپس با استفاده از روش آماری به کمک رگرسیون خطی چند متغیره، بین ویژگی های فیزیکوشیمیایی مارن ها (متغیرهای مستقل) و میزان رسوبدهی آنها (متغیر وابسته) رابطه برقرار شد. در این ارتباط، ویژگی هایی مانند EC، SAR وK به ترتیب 89، 5/3 و5/1درصد تغییرات رسوب تولید شده را در واحدهای مختلف مارنی توجیه نمودند. آنالیز تجزیه واریانس داده های رسوب، مارن ها را به چهار گروه A (شامل واحد OLs)، B(شامل واحد M3)، C (شامل واحدهای M2، M1) و D (شامل واحدهای O-M، OLg) تقسیم نمود که میزان فرسایش پذیری و تولید رسوب به ترتیب از گروه A تا D کاهش می یابد. سپس ویژگی های فیزیکوشیمیایی این چهار گروه، مورد تجزیه واریانس قرار گرفته و ویژگی های Cl، Na، K، EC، SAR در این چهار گروه در سطح 05/0، 01/0 و 001/0 دارای اختلاف معنی داری هستند. مقادیر متوسط تولید رسوب واحد های مختلف مارنی از طریق باران ساز نشان داد که واحد های مارنی تبخیری نئوژن (M1وM2 وM3) نسبت به مارن های دریایی سازند قم و مارن های کرانه ای سازند کند، 27 تا بیش از 100 برابر توان تولید رسوب دارند.