نتایج درمان 24 مورد کارپال تانل با تکنیک کلاسیک تغییر یافته

بسیاری از بیماران سندرم کارپال تانل [Carpal Tunnel Syndrome (CTS)] در زمان مراجعه از نظر درگیری عصب مدیان درمرحله پیشرفته ای قرار دارند. گروهی از آنان از وجود علائم در مسیر عصب اولنار شکایت دارند، ضمنا«تعدادی از بیماران از تداوم علائم بعد از آزاد کردن کانال کارپال شاکی هستند، هدف از این مقاله، ارائه تکنیک جدید جراحی و نتایج آن در بیماران مبتلا به سندرم کارپال تانل می باشد.
در این مطالعه 24 بیمار و 36 دست مبتلا به سندرم کارپال تانل تحت عمل جراحی با تکنیک جدید قرار گرفتند و نتایج آن به صورت پرسشنامه قبل و 6 ماه بعد از عمل مورد بررسی قرار گرفت.
درگیری عصب مدیان در 50% بیماران دو طرفه، در 33% بیماران در دست راست و در 17% بیماران در دست چپ بود. در 5/62% بیماران، درگیری عصب مدیان شدید بود. بهبودی واضحی در عملکرد دست طبق ارزیابی پرسشنامه میشیگان وجود داشت، فقط در یک بیمار تندرنس اسکار وجود داشت، در اکثریت افراد علائم قبل از عمل بعد از گذشت 6 ماه از بین رفته بود (P<0.05).
اکثر افراد مبتلا به CTS که تحت عمل جراحی قرار می گیرند درگیری شدید عصب مدیان دارند، استفاده از برش روش کلاسیک تغییر یافته امکان نرولیز عصب را تا قسمت های پروگزیمال تر فراهم می کند. ترمیم سقف کانال کارپال با Z پلاستی یا فلپ از فلکسور رتیناکولوم، باعثGliding بهتر عصب مدیان شده و از استمرار علائم بیماران و نیاز به جراحی مجدد می کاهد. انجام جراحی به روش کلاسیک تغییر یافته، روشی ایمن و مؤثر در درمان بیماران مبتلا به CTS می باشد.