مقایسه میزان نشان دار شدن سلول های عصبی با تغییر در پروتکل ردیابی بر روی عصب حنجره ای بالایی در سگ

از روش ردیابی برای شناسایی ارتباطات سلولی، مسیرهای عصبی و هسته های مرتبط با اعصاب استفاده می گردد. حساسیت این گونه پژوهش ها موجب شد تا در این مطالعه با تغییراتی در پروتکل ردیابی و نحوه قرار دادن عصب در ردیاب، میزان مشاهده ماده ردیاب در جسم سلولی مورد ارزیابی قرار گیرد.
این یک مطالعه تجربی است که در سال 1384 در دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی شیراز بر روی 10 قلاده سگ که به روش تصادفی انتخاب و به دو گروه شاهد و آزمون تقسیم شدند، انجام گرفت، در گروه شاهد انتهای قطع شده تنه عصب حنجره ای بالایی بعد از شستشو و برداشتن غلاف عصب درلوله حاوی پراکسیداز هورس رادیش قرارداده شد. در گروه آزمون انتهای قطع شده تنه عصب حنجره ای بالایی بعد از شستشو در حد امکان شاخه های ریز سرخرگی تغذیه کننده عصب جدا شد تا از تشکیل لخته مجدد جلوگیری شود و سپس با استفاده از سر سوزن شماره 22 به دقت غلاف عصب 32 میلی متری انتهای قطع شده عصب جدا و انتهای الیاف عصبی ریش ریش گردیده و در لوله حاوی پراکسیداز هورس رادیش قرار داده و به مدت 2 ساعت بی حرکت نگه داشته شد. 53 روز بعد در هر دو گروه پس از پرفیوژن و فیکس کردن، پل بصل النخاع برداشته شد. بعد از تهیه مقاطع از هر دو گروه در شرایط یکسان به روش هیستوشیمی دی آمینوبنزیدین و رنگ آمیزی تیونین مورد مطالعه قرار گرفت. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS وآزمون آماری تی تجزیه و تحلیل شدند.
نتایج نشان داد تعداد سلول های حاوی ماده ردیاب در گروه شاهد 4 2 سلول در هر مقطع و در گروه آزمون 8 4 سلول در هر مقطع مشاهده گردید و از نظر آماری تفاوت معنی داری داشت (05/0 P<).
این مطالعه نشان داد که با افزایش سطح جذب موقع ریش ریش کردن انتهای عصب و بی حرکتی در هنگام قرار دادن عصب در ردیاب موجب افزایش جذب میزان ماده ردیاب و افزایش مشاهده ردیاب گردیده است. این مهم می تواند در پژوهش های آینده ردیابی مورد توجه قرار گیرد.