اثر چهار هفته تمرین تناوبی سرعتی فوق بیشینه بر برخی عوامل فیزیولوژیک، هورمونی و متابولیک

تمرین های تناوبی شدید به عنوان یک رویکرد موثر در بهبود آمادگی در مدت زمان کوتاه به کار گرفته می شوند. اثر این گونه تمرین ها بر سازگاری های هورمونی و فیزیولوژیک که منجر به افزایش اجرای هوازی و بی هوازی ورزشکاران می شود، هنوز نامشخص است. بنابراین، مطالعه ی حاضر با هدف بررسی اثر چهار هفته تمرین تناوبی سرعتی فوق بیشینه بر برخی متغیرهای هورمونی و فیزیولوژیک انجام شد.
پانزده کشتی گیر تمرین کرده به طور تصادفی به دو گروه (تجربی=8 نفر، شاهد=7 نفر) تقسیم شدند. پیش و پس از تمرین ها، آزمودنی ها، 1) آزمون فزاینده 2) چهار آزمون پیاپی وینگیت با 4 دقیقه استراحت بین هر آزمون را اجرا کردند. نمونه های خون در زمان استراحت پیش و پس از تمرین ها جمع آوری شد. هر دو گروه برنامه ی تمرین کشتی مشابهی را به مدت چهار هفته دنبال کردند، در حالی که گروه تجربی در کنار برنامه ی تمرین کشتی آزمون دویدن سرعتی بی هوازی (RAST) را به عنوان یک پروتکل تمرین تناوبی سرعتی فوق بیشینه، دو جلسه در هر هفته اجرا می کردند.
گروه تجربی افزایش معنی داری در حداکثر اکسیژن مصرفی (VO2max) (4/5%)، حداکثر برون ده توان (9/34%) و میانگین برون ده توان (3/29%) نشان داد. تستوسترون تام، نسبت تستوسترون تام به کورتیزول (TCR) و نسبت تستوسترون آزاد به کورتیزول (FTCR) در گروه تجربی (مورد) افزایش یافت (05/0P<)، البته اختلاف معنی داری بین دو گروه در پس آزمون مشاهده نشد. کورتیزول در هر دو گروه تمایل به کاهش داشت (05/0P>).
یافته های حاضر پیشنهاد می کند که یک برنامه ی تمرین تناوبی فوق بیشینه با دوره های استراحت کوتاه می تواند موجب افزایش اجرای هوازی و بی هوازی در مدت زمان کوتاه شود. تغییرات هورمونی مشاهده شده، سازگاری های آنابولیک ناشی از تمرین های را پیشنهاد می کنند.