کاربرد تحلیل عاملی و خوشه ایدر ارزیابی فضایی مکانی مناطق روستایی استان اصفهان

در مطالعات جغرافیایی مناطق روستایی استان به دلیل تنوع پدیده های مکانی و ویژگی های متعدد آنها (مانند: جمعیت، وسعت، ناحیه جغرافیایی) امکان مطالعه به صورت مجرد و منفرد مقدور نیست و لذا اولین گام برای مطالعه پدیده های مکانی دارای ویژگی های متعدد، طبقه بندی آنها در گروه های مشابه است. روش تحلیل عاملی یکی از پیچیده ترین و بهترین روش ها برای تعیین مهمترین عوامل موثر بر توسعه یافتگی محسوب می شود. در این پژوهش با روش تحلیل عاملی، تحلیل فضایی - مکانی سطح توسعه مناطق روستایی استان اصفهان در سال 1385 صورت گرفته است. به این منظور 48 شاخص از نظر سطح توسعه انتخاب شدند که این شاخصها به 4 عامل تقلیل یافتند و 76 درصد واریانس را دربرمی گیرند. در بین 4 عامل برتر، عوامل اجتماعی - اقتصادی به تنهایی 7/41 درصد واریانس را پوشش می دهند و تاثیرگذارترین عامل در مطالعه می باشند. سپس با استفاده از روش خوشه ای، نقاط روستایی استان اصفهان از نظر سطح توسعه یافتگی، در 8 گروه همگن طبقه بندی شدند که مناطق روستایی شهرستان اصفهان در گروه یکم (برخوردارترین مناطق استان اصفهان) و شهرستانهای آران وبیدگل وبرخوار و میمه در گروه هشتم (محرومترین مناطق استان اصفهان) قرار می گرفتند.