میزان بقا و پیامدهای ناشی از احیای قلبی- ریوی

بازگرداندن اعمال حیاتی قلب و ریه و تلاش برای برقراری گردش خون و تنفس از مهم ترین اقدامات احیاگران حرفه ای حیات در مراکز درمانی است. هدف این مطالعه، بررسی میزان بقاء و پیامدهای ناشی از احیای قلبی- ریوی در بیمارستان های آموزشی شهر تهران بود.
این پژوهش مقطعی طولی، طی 5 ماه در سه بیمارستان منتخب آموزشی و دانشگاهی شهر تهران روی 250 بیمار تحت عملیات احیای قلبی- ریوی انجام شد. ابزار گردآوری داده ها در این مطالعه فرم استاندارد ثبت موارد احیاء در بیمارستان (اوتستئین)، شامل متغیرهای متعددی همچون سن، جنسیت، شیفت کاری، محل وقوع ایست قلبی، علت وقوع ایست قلبی، ریتم اولیه قلبی بیمار، پیامدهای کوتاه مدت و بلندمدت احیاء و غیره بود. از نرم افزار آماری SPSS 14 و آزمون های آماری توصیفی و استنباطی (مجذور کای و رگرسیون لجستیک) برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد.
6/59% نمونه های مطالعه مرد و میانگین سنی کل نمونه ها 10/21 ± 17/57 سال بود. 4/64% موارد عملیات احیای قلبی- ریوی ناموفق بود و منجر به مرگ بیماران شد. 4/28% موارد احیاء به طور کوتاه مدت موفق بود. تنها 2/7% نمونه های مورد مطالعه بقای طولانی مدت پس از عملیات احیاء داشتند و از بیمارستان مرخص شدند.
توجه بیشتر به زنجیره بقاء و علل موفقیت و عدم موفقیت احیای قلبی- ریوی و پرداختن به عوامل پیش بینی کننده موفقیت احیای قلبی- ریوی ضروری به نظر می رسد.