بیماری عالم گیر خشونت قرائتی روایت شناسانه از رمان سگهای سیاه اثر ایان مکیوئین

هدف از این مقاله، ارائه قرائتی نقادانه از پنجمین رمان نویسنده معاصر انگلیسی ایان مکیوئین، با عنوان سگهای سیاه 1992، است. فرض بنیادین مقاله حاضر این است که منتقدان ادبی غالبا نگرشهای نادرستی را به مکیوئین و آثارش انتساب داده اند، به گونه ای که تاملات تفکر برانگیز وی در خصوص مسائل فرهنگی غالبا مورد بی توجهی قرار گرفته است. این بی توجهی ریشه در دیدگاهی کلیشه ای دارد که بر حسب آن گویا بن مایه همه آثار مکیوئین خشونت است و داستانهایش در مجموع معرف شخصیتهایی تنفرانگیز و جامعه ستیز هستند. بر این اساس، چنین تلقی شده است که خواندن داستانهای مکیوئین موجب تشویق و نگرانی خواننده است. در مخالفت با این تلقی نادرست و با این استدلال که هدف مکیوئین از نگارش داستانهایش کالبدشکافی و نقد فرهنگ معاصر است، در مقاله حاضر رمان سگهای سیاه به منزله متنی مورد قرائت قرار گرفته است که دیدگاهی ادبی در خصوص مباحث فرهنگی ارائه می دهد. به اعتقاد نگارنده، ساختار روایتی این رمان، واجد اهمیتی بنیانی در درک معانی مستتر در آن است. به همین سبب، با استناد به مفاهیم و اصطلاحات روایت شناسانه ای که ژرار ژنت و شلامیت ریمون کنان در نظریه های خویش مطرح کرده اند، پیچیدگی گفتمانهای روایتی رمان مکیوئین و مشابهتهای مضمونی ای که به اجزای آن وحدت می بخشند مورد بررسی قرار گرفته است. بر پایه این قرائت، در پایان مقاله نتیجه گرفته شده است که دیدگاه های این رمان نویس توانا در مباحث فرهنگی جاری، وی را به منتقد سرسخت زمانه ما تبدیل کرده است.