برهمکنش رسپتورهای D2 دوپامینی و NMDA در هیپوکامپ پشتی موش صحرایی در تست اضطراب ماز بعلاوه ای شکل مرتفع

مطالعات نشان داده است که گلوتامات و دوپامین در اضطراب دخیل می باشند. بعلاوه، برهمکنش بین رسپتورهای دوپامینی و NMDA در زمینه تعدیل برخی رفتارها اثبات شده است. در این مطالعه نقش گیرنده های دوپامینی D2 در رفتار شبه اضطرابی القاء شده با مهار گیرنده های NMDA در موشهای صحرایی نر ویستار بررسی شده است.
موش های صحرایی با تزریق درون صفاقی کتامین هیدروکلراید، بعلاوه زایلزین بیهوش شدند و سپس در دستگاه استریوتاکسی قرار داده شدند. دو کانول در ناحیه هیپوکامپ پشتی قرار داده شد. به تمامی حیوانات قبل از شروع آزمون رفتاری، برای بهبودی یک هفته فرصت داده شد. ماز بعلاوه ای شکل مرتفع برای سنجش رفتارهای شبه اضطرابی مورد استفاده قرار گرفت.
تزریق MK801(2 میکروگرم بر موش) به داخل ناحیه CA1 باعث القاء اثرات ضد اضطرابی می شود. تزریق سولپیراید (25/0، 5/0 و 75/0 میکروگرم بر موش) خود اثری بر روی رفتارهای شبه اضطرابی نمی گذارد، اما استفاده از همین دوزهای سولپیراید، پنج دقیقه قبل از دوز مؤثر MK801 اثرات ضداضطرابی MK801 را مهار می نماید.
یافته های ما نشان می دهد که ناحیه CA1 هیپوکامپ نقش مهمی در اثرات ضد اضطرابی MK801 دارد و اثرات ضد اضطرابی آنتاگونیست گیرنده های NMDA تا حدودی از طریق گیرنده های D2 هیپوکامپ پشتی میانجی گری می شود.