بروز نشانگرهای p53 و Bcl-2 در کارسینوم زگیلی و کارسینوم سلول سنگفرشی حفره دهان

بیان مساله : کارسینوم زگیلی (VC)، گونه ی به نسبت نادر از کارسینوم سلول سنگفرشی (SCC) است، که تفاوت های بالینی و زیست شناختی فراوانی میان این دو نئوپلاسم وجود دارد. بنابراین، تشخیص درست این تومور اثری چشمگیر در درمان مناسب بیماران دارد. هدف از این بررسی، مقایسه ی بروز نشانگرهای p53 و Bcl-2 در آسیب های VC وSCC و هیپرپلازی سودو اپی تلیاماتوز (PEH) بود.
مواد و در این پژوهش، بروز نشانگرهای p53 و Bcl-2 در 20 نمونه از بلوک های پارافینی مربوط به VCو 23 نمونه ی SCC و 22 نمونه ی PEH به روش ایمونوهیستوشیمی مورد بررسی قرار گرفت. ایمونو اکتیویتی به صورت رنگ آمیزی هسته ی سلول های تومورال در مورد p53 و رنگ آمیزی سیتوپلاسمی در مورد Bcl-2 آشکار گردید و میانگین درصد رنگ پذیری این سه آسیب با یکدیگر مقایسه شد. داده ها پس از ورود به نرم افزار آماری SPSS نسخه 5/11 با استفاده از نمایه های پراکندگی و مرکزی و توزیع فراوانی گزارش شدند و واکاوی با آزمون های آنوا و توکی برای Bcl-2 و کروسکال والیس برای p53 و Bcl-2 انجام گرفت.
در این بررسی، میانگین درصد رنگ پذیری توسط نشانگر Bcl-2 در VC، 37/12±20/12، در SCC 71/24±04/33 و در PEH 98/23±09/35 بود. تفاوت معناداری در میانگین درصد رنگ پذیری سلول ها توسط نشانگر Bcl-2 میان VC و دو آسیب دیگر یافت شد، که به گونه ی آشکاری کمتر از دو آسیب دیگر بود. همچنین میانگین درصد رنگ پذیری توسط نشانگر p53 در VC، 06/30±32، در SCC 37/12±22/56 و در PEH 20/34±18/76 گزارش شد و تفاوت معناداری در میانگین درصد رنگ پذیری سلول ها توسط نشانگر p53 در میان آسیب ها به گونه ی دو به دو با یکدیگر وجود داشت.
p53 و Bcl-2 دو نشانگر ایمونوهیستوشیمیایی هستند، که می توانند به عنوان یک روش کمک تشخیص مفید برای افتراق آسیب های VC و SCC از یکدیگر در نظر گرفته شوند.