ارتباط توانایی حرکتی اندام فوقانی مبتلا با استقلال در فعالیت های روزمره زندگی بیماران سکته مغزی

کارکرد حرکتی اندام های فوقانی در اجرای مستقل فعالیت های روزمره زندگی دارای اهمیت به سزایی می باشد. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط توانایی حرکتی اندام فوقانی مبتلا با استقلال در فعالیت های روزمره زندگی بیماران سکته مغزی شهر تهران در مدت زمان بین 24 6 ماه پس از بروز سکته مغزی بود.
روش این مطالعه غیرتجربی و مقطعی است. از بین مراجعه کنندگان به بخش های کاردرمانی شهر تهران، 45 بیمار سکته مغزی واجد شرایط پژوهش به روش نمونه گیری تصادفی ساده مورد بررسی قرار گرفتند. حرکت اندام فوقانی مبتلا توسط شاخص فوگل مایر، وضعیت اجرای فعالیت های پایه روزمره زندگی با شاخص بارتل و فعالیت های کارساز روزمره زندگی Instrumental activities daily of living)) ارزیابی شد.
بین حرکت اندام فوقانی با استقلال در فعالیت های پایه (565/0= r و 001/0 P<) و کارساز (431/0= r و 003/0 P<) روزمره زندگی هم بستگی معنی دار بود. از نظر توانایی حرکت جداگانه مفاصل، حرکت مفصل شانه و آرنج با استقلال در فعالیت های پایه و کارساز روزمره زندگی ارتباط معنی دار بود، اما حرکات دست تنها با فعالیت های پایه روزمره زندگی هم بستگی داشت.
پژوهش حاضر هم بستگی متوسط بین کارکرد حرکتی اندام فوقانی مبتلا با استقلال در فعالیت های روزمره زندگی را نشان داد. از آنجایی که برای کسب استقلال در فعالیت های معمول روزانه، توانایی کاملا طبیعی کارکرد حرکتی اندام فوقانی مبتلا چندان ضروری نمی باشد، بررسی عوامل دیگر ضرورت دارد.