مقایسه ی تحمل گلوکز در بیماران مبتلا به گریوز مورد درمان توسط متی مازول، یا ید رادیواکتیو

عوارض ناشی از تجویز ید رادیواکتیو بر بافت ها و ارگان های مختلف یکی از نگرانی های عمده ی پزشکان است. یکی از این ارگان ها پانکراس می باشد که به دلیل وجودNIS (Sodium-Iodine Symporter) در آن و توانایی تغلیظ ید رادیواکتیو، اثرات مخرب تجویز ید رادیواکتیو روی آن قابل انتظار است. هدف این پژوهش مقایسه ی تحمل گلوکز در بیماران مبتلا به گریوز مورد درمان مستمر با داروهای ضد تیروئید، با بیماران مبتلا به گریوز بود که ید رادیواکتیو دریافت کرده اند.

در این بررسی 132 بیمار مبتلا به گریوز که پس از درمان دارویی دچار عود شده بودند به صورت تصادفی و یا به دلخواه بیمار برای ادامه ی درمان دارویی طولانی مدت با متی مازول و یا دریافت ید رادیواکتیو انتخاب شدند. در هر گروه آزمایش های لازم برای قند خون ناشتا، تست تحمل گلوکز، پروفایل چربی، هورمون محرک تیروئید، انسولین، HOMA-IR وHOMA-B اندازه گیری شد.

دو گروه از نظر سن، جنس، نمایه ی توده ی بدن و فشار خون اختلاف معنی داری نداشتند. میانه ی قند خون ناشتا و HOMA-IR در گروه ید رادیواکتیو از گروه متی مازول بالاتر بود، به ترتیب (94 در مقابل 90 میلی گرم بر دسی لیتر، 019/0P=) و (3/2-2/1) 5/1 در مقابل (1/2-8/0) 3/1، 045/0P=، ولی این تفاوت ها پس از تعدیل کردن با سایر فاکتورها از میان رفت.HOMA-B، قند خون دو ساعت پس از دریافت گلوکز و سطح سرمی انسولین در دو گروه تفاوت آماری معنی داری نداشتند.

احتمال می رود بین دریافت ید رادیواکتیو و ایجاد اختلال در تحمل گلوکز ارتباطی وجود نداشته باشد.