بررسی فراوانی عوامل خطر ویروس هپاتیت C درجمعیت های پر خطر (بیماران هموفیلی، تالاسمی، همودیالیزی و معتادان تزریقی) مازندران در سال 89

بیش از 3 درصد جمعیت دنیا مبتلا به عفونت ویروس هپاتیت Ç هستند و 50 تا 80 درصد این بیماران به فاز مزمن پیشرفت می کنند. تقریبا 50 درصد بیماران مزمن به درمان جواب نمی دهند. با توجه به اهمیت شناسایی ریسک فاکتورها برای طرح پیشگیری از عفونت، این مطالعه با هدف تعیین ریسک فاکتورهای ویروس هپاتیت Ç در جمعیت های پرخطر مبتلا به عفونت هپاتیت Ç در مازندران انجام شد.
در این مطالعه 132 بیمار (34 بیمار تالاسمی،31 بیمار دیالیزی، 30 بیمار هموفیلی و37 معتاد تزریقی) مورد بررسی قرار گرفتند. تمام بیماران دارای آنتی بادی ضد HÇV بوده و از نظر HÇV-RNÂ مثبت بودند. اطلاعات دموگرافیک بیماران و ویژگی های اپیدمیولوژیک، یافته های بالینی و پارامترهای آزمایشگاهی بیماران در پرسشنامه ثبت گردید از آزمون های Çhi-square و ÂNÔVÂ بترتیب برای مقایسه متغیرهای کیفی و کمی بین گروه های مورد مطالعه استفاده شد.
بیماران مورد بررسی در این مطالعه شامل 132 فرد مبتلا به عفونت مزمن HÇV با میانگین سنی 92/11±13/35 بودند. همچنین مردان جمعیت عمده را تشکیل می دادند باشد (9/68 درصد در برابر 4/31 درصد، 001/0=p). فراوانی فاکتورهای خطر مهم در انتقال HÇV نظیر مصرف الکل، مصرف مواد مخدر، سابقه زندان و داشتن روابط جنسی بدون قید و شرط در معتادان تزریقی نسبت به بیماران تحت دیالیز، تالاسمی و هموفیل بطور معنی داری بیشتر می باشد (0001/0>p)، حال آن که تفاوت معنی داری بین این دو گروه از لحاظ عفونت همزمان با HÏV و یا HBV و همینطور سابقه بستری دیده نشد (به ترتیب43/0=p و 48/0=p).
به دلیل عدم وجود واکسن برای پیشگیری و عدم درمان کامل بیماری و با توجه به نقش مسیر بیمارستانی انتقال عفونت HÇV، تلاش جدی جهت اجرای اقدامات اساسی پیشگیرانه در جامعه و به ویژه مراکز خدمات بهداشتی- درمانی، سازمان های انتقال خون و فرآوردهای خونی ضروری است. با توجه به نقش معتادان تزریقی در انتشار و پایداری HÇV در جامعه، می بایست مشاوره روانی و بالینی آن ها در رابطه با اهمیت ریسک فاکتورهای بیماری صورت پذیرد و همچنین راهکارهای عملیاتی برای کنترل عفونت از جمله گسترش و تعمیق بیمه خدمات درمانی بویژه برای گروه های آسیب پذیر اجتماعی اندیشیده شود.