سنجش و ارزیابی پایداری در مناطق روستایی با استفاده از تکنیک تصمیم گیری چندمتغیره فازی- تاپسیس

مفهوم توسعه پایدار را می توان حالتی از تعادل و توازن میان ابعاد مختلف توسعه دانست که هدف آن برطرف کردن احتیاجات و بهبود بخشیدن به شرایط کیفی زندگی انسانی است. از این روی دستیابی به توسعه پایدار به منظور بهره برداری مناسب از منابع و ایجاد رابطه متعادل و متوازن میان انسان، اجتماع و طبیعت، هدف آرمانی برنامه ریزان و مدیران توسعه و به ویژه توسعه روستایی تلقی می شود و زمانی امکان پذیر می گردد که چارچوبی مناسب برای انتخاب شاخص ها و معرف های توسعه پایدار و ابزاری کارآمد به منظور تجزیه و تحلیل، سنجش و ارزیابی آن فراهم باشد؛ زیرا انجام این کار سبب ارتقای سطح اعتبار یافته های علمی پژوهشگران و افزایش قابلیت اطمینان فضای تصمیم گیری مدیران و سیاست گذاران می شود. براین اساس تاکنون مدل ها و تکنیک های متعددی در سطوح مختلف به منظور سنجش و ارزیابی توسعه پایدار به کار گرفته شده، اما هنوز چارچوب مناسبی برای ارزیابی و سنجش پایداری به خصوص در مناطق روستایی یافت نشده است. بنابراین هدف اصلی مقاله پیش رو، شناسایی روش های متعدد ارزیابی پایداری و انتخاب یکی از آن روش ها با رویکرد یکپارچه به منظور سنجش و ارزیابی پایداری است. با توجه به پژوهش های نظری، رویکرد ارزیابی یکپارچه و در زیرمجموعه آن ارزیابی چندمتغیره براساس تکنیک تاپسیس فازی برای مطالعه در نظر گرفته شد. در ادامه، روستاهای شهرستان کمیجان به عنوان مطالعه موردی برای پژوهش انتخاب شدند که براساس روش نمونه گیری کوکران از 430 خانوار پرسش نامه داده ها جمع آوری گردید و پس از انجام محاسبات نتایج نشان دادند که به ترتیب روستاهای فضل آباد و علی آباد با امتیازهای 696/0 و 666/0 میزان پایداری بالا و روستاهای کسرآصف و چالمیان سطح پایداری کمتری در قیاس با سایر سکونتگاه ها دارند.