مدیریت شایستگی در سازمان های دولتی و سنخ شناسی آن در ایران

در هزاره ی سوم مزیت رقابتی سازمان ها در میزان هوش، دانایی، دانش خردمندانه و شایستگی نیروی انسانی آن ها نهفته است. در اقتصاد دانش بنیان عصر کنونی نیز، دارایی های فکری به خصوص سرمایه های انسانی جزء مهم ترین دارایی های سازمانی محسوب می شوند و موفقیت نهفته ی سازمان ها ریشه در توانایی های فکری آن ها دارد. هر جامعه ای که علاقه مند باشد سهم مؤثری در هزاره ی سوم و چالش های جهانی ایفا کند، باید راه را برای افراد علاقه مند به بسط دانایی و رشد ظرفیت هوشی خود بگشاید و اساسا احترام و علاقه به تعالی انسانی را در برنامه ریزی های کلان خود قرار دهد. از نگاهی دیگر بسیاری از صاحب نظران مدیریت معتقدند که مزیت های رقابتی آینده به شکل توانایی سازمان ها در مدیریت دانش و اطلاعات جلوه گر خواهد شد. در تحقق این هدف مدیریت شایستگی یکی از مباحث مهم در حوزه ی مدیریت دانش و مدیریت این حوزه دانش نیز زیرمجموعه ی مدیریت منابع انسانی است. بنابراین، به سبب نقشی که این متغیر اثرگذار در موفقیت سازمان ها ایفا می کند، در این مقاله سعی بر آن است تا به شکل نظری مباحث مربوط به مدیریت شایستگی بررسی شود. از آن جا که کشور ما در دوره ای حساس از تحولات اقتصادی، اجتماعی، فناوری و... قرار گرفته است، این ضرورت بیش از پیش احساس می شود که، برای رویارویی با فرصت ها و کنترل تهدیدهای قرن حاضر، مدیریت مبتنی بر شایستگی به خوبی تعریف و سازوکارهای بهبود آن شناخته شود و با تلاشی مضاعف، موجباتی فراهم شود تا این ناشایسته سالاری در نظام دولتی ما کم رنگ شود؛ چنان که سند چشم انداز بیست ساله، در ترسیم نظام اداری مطلوب کشور، تحقق نظام اداری شایسته سالار و دانش گرا را مورد تاکید قرار می دهد.