اثر تمرین استقامتی در تغییر سطح لاکتات خون و پپتید مرتبط با ژن کلسی تونین پلاسما در موش های صحرایی مبتلا به دیابت نوع 2

دیابت نوع 2 ناشی از استرپتوزوتوسین، موجب تغییرات متابولیکی و عملکردی در برخی از بافت ها، تولید برخی از میانجی ها و ورود آن ها به گردش خون می شود. از سوی دیگر، تمرین استقامتی قادر است مقادیر برخی از این میانجی ها را تعدیل کند. در پژوهش حاضر، اثر دیابت و تمرین استقامتی در تغییر میزان استراحتی لاکتات خون و پپتید مرتبط با ژن کلسی تونین ((CGRP پلاسما بررسی شد.
50 سر موش صحرایی به 4 گروه کنترل سالم، تمرین کرده سالم، کنترل دیابتی و تمرین کرده دیابتی تقسیم شدند. گروه های دیابتی با تزریق استرپتوزوتوسین و تغذیه با چربی زیاد، دیابتی شدند. سپس گروه های تمرینی، مورد تمرین استقامتی روی نوارگردان، قرار گرفتند. برای اندازه گیری لاکتات خون از کیت دستگاه لاکتات اسکات و برای سنجش CGRP از روش ایمنی سنجی آنزیمی استفاده شد.
میزان استراحتی به ترتیب در گروه های کنترل سالم، سالم تمرین کرده، کنترل دیابتی و دیابتی تمرین کرده برای لاکتات خون برابر با 4/2، 08/2، 5/4، 7/3 (میلی مول در لیتر) و CGRP پلاسما برابر 4/0، 35/0، 9/4 و 3 نانوگرم در میلی لیتر بود.
مقادیر استراحتی لاکتات خون و CGRP پلاسما در آزمودنی های دیابتی نسبت به سالم بالاتر بود و تمرین استقامتی توانست میزان استراحتی لاکتات خون موش های صحرایی دیابتی را کاهش دهد، اما تغییری در میزان CGRP پلاسما ایجاد نکرد. بنابراین به نظر می رسد تمرین استقامتی با کاهش میزان استراحتی لاکتات خون سبب بهبود دیابت می گردد، نه با کاهش CGRPپلاسما.