ارزیابی بیان ژن گیرنده های استروژنی، پروژسترونی وP53 در بیماران مبتلا به بی اختیاری ادراری استرسی و پرولاپس ارگانهای لگنی

بی اختیاری ادراری استرسی و پرولاپس ارگان های لگنی به طور مشخصی در سنین پس از یائسگی افزایش می یابد. مکانیسمی که چطور منوپوز در شروع بی اختیاری ادراری استرسی تاثیر گذار است، مشخص نمی باشد. احتمالا کاهش سطح هورمونها منجر به بروز این مشکلات می شود. هدف از انجام این مطالعه بررسی بیان گیرنده استروژن، پروژسترون و P53 در ایجاد این اختلالات و مکانیسم بیولوژی مولکولی ایجاد این بیماری می باشد.

این مطالعه موردی – شاهدی بر روی 10 بیمار یائسه با بی اختیاری ادراری استرسی و پرولاپس ارگان های لگنی و 10 بیمار یائسه بدون پرولاپس ارگانهای لگنی که کاندید هیسترکتومی بودند، انجام شد و حین عمل از قسمت قدامی کاف واژن و لیگامان یوتروساکرال بیماران نمونه گرفته شد و پس از رنگ آمیزی ایمونوهیستوشیمی، بررسی P53 و گیرنده استروژن، پروژسترون در نمونه ها انجام و مورد مقایسه قرار گرفت.

میانگین سنی گروه کنترل6/5±2/56 سال و در گروه مورد 8/6±4/56 سال بود. هر دو گروه از نظر سن و اندکس توده بدنی و تعداد زایمان ها و طول مدت یائسگی مشابه بودند. بروز P53 در گروه کنترل 21/6±14 و در گروه مورد 67/0±7/0 و سطح گیرنده استروژن در گروه کنترل 36/9±36 و در گروه مورد 61/1±20/1 و سطح گیرنده پروژسترون در گروه کنترل 34/6±5/42 و در گروه مورد 33/1±2 بود. نتایج بررسی این مارکر در نمونه کاف قدامی واژن و لیگامان یوتروساکرال کاملا مشابه بود. بیان گیرنده پروژسترون و استروژن و P53به طور معنی داری درگروه مورد پایین تر بود (05/0>p).

نتایج مطالعه نشان داد که کمبود P53 و استروژن و پروژسترون با ایجاد پرولاپس ارگان های لگنی و بی اختیاری ادراری استرسی ارتباط دارد.