ارزیابی شدت بیابان زایی دشت سیستان با استفاده از مدل IMDPA

در این پژوهش با استفاده از روش ایرانی IMDPA که جدید ترین روش ارزیابی پتانسیل بیابان زایی در مناطق خشک و نیمه خشک می باشد، حساسیت اراضی دشت سیستان به بیابان زایی مورد ارزیابی و بررسی قرار گرفته است. برای این منظور پس از بررسی و ارزیابی های اولیه چهار معیار اقلیم، پوشش گیاهی، خاک و فرسایش بادی به عنوان مهم ترین معیارهای موثر در بیابان زایی منطقه با شاخص های متفاوت در نظر گرفته شد. با استفاده از روش فوق امتیازات هر شاخص در معیار مربوطه مشخص و ارزش هر معیار با محاسبه میانگین هندسی امتیاز شاخص های آن مشخص گردید و پس از آن هریک از معیارها به صورت لایه های اطلاعاتی وارد محیط GIS شدند. با روی هم گذاری و تلفیق لایه های رستری معیارهای مذکور و محاسبه میانگین هندسی معیارها به کمک فرمول DM=(SI×WEI× VI×CLI)1/4 و تجزیه و تحلیل آن با استفاده از مدل IMDPA نقشه شدت بیابان زایی منطقه بدست آمد. نتایج حاصل از این ارزیابی نشان می دهد 09/51 درصد منطقه از نظر درجه بیابان زایی در کلاس متوسط و 09/45 درصد آن در کلاس شدید قرار دارد و 82/3 درصد منطقه که شامل مناطق مسکونی و مخازن آب چاه نیمه ها بود در هیچ کلاسی قرار نگرفت. معیار فرسایش بادی با ارزش عددی 67/1 بیشترین تاثیر و معیار خاک با ارزش عددی 34/1 کمترین تاثیر را در بیابان زایی منطقه دارد. همچنین معیارهای پوشش گیاهی و اقلیم به ترتیب با ارزش های عددی 51/1 و 57/1 شدت بیابان زایی متوسط را نشان می دهد.