بررسی تاثیر وضعیت قرارگیری نوزادان نارس سالم بر درصد اشباع اکسیژن شریانی در یک کارآزمایی بالینی

از زمان معرفی قرارگیری در وضعیت خوابیده به شکم به عنوان یک مانور درمانی در بیماران مبتلا به بیماری های ریوی، مطالعات متعددی بر روی اطفال و بزرگسالان صورت گرفته است که بیشتر آن ها موید بهبود اکسیژناسیون شریانی در وضعیت خوابیده به شکم در مقایسه با وضعیت خوابیده به پشت بودند. مطالعه اخیر با هدف تعیین تاثیر وضعیت قرارگیری نوزادان نارس سالم بر روی درصد اشباع اکسیژن شریانی در بیمارستان ولی عصر شهر زنجان پایه ریزی گردید.
در این کارآزمائی بالینی، در مجموع تعداد 88 نوزاد نارس سالم که صرفا تغذیه می شدند و آماده ترخیص از بیمارستان بودند، به طور تصادفی انتخاب و وارد مطالعه شدند. نوزادان در ابتدا به صورت تصادفی در وضعیت خوابیده به پشت یا شکم قرار داده شدند و پس از گذشت 30 دقیقه، درصد اشباع اکسیژن شریانی در مدت 30 دقیقه بررسی شد. سپس وضعیت نوزادان از حالت خوابیده به پشت و یا خوابیده به شکم به وضعیت بر عکس تغییر داده شد و مراحل فوق تکرار گردید. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار آماری SPSS 11.5 و آزمون تی زوجی مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفت.
2/60 درصد (53 نوزاد) نوزادان مورد مطالعه پسر و 8/39 درصد (35 نوزاد) آنها دختر بودند. میانگین وزن و سن هنگام تولد این نوزادان به ترتیب 9/2330 گرم و3/34 هفته بود. میانگین سن این نوزادان در زمان ورود به مطالعه 2/4 روز بود. میانگین SpÔ2 این نوزادان در طول نیم ساعت قرارگیری در حالت خوابیده به پشت به طور معناداری بیشتر از حالت خوابیده به شکم بود (3/3 ± 5/94 درصد در مقابل 5 ± 8/91 درصد؛ 001/0>p).
نتایج پژوهش اخیر نشان داد که بر خلاف بیشتر مطالعات قبلی، وضعیت خوابیده به شکم هیچ گونه ارجحیتی بر وضعیت خوابیده به پشت در بهبود وضعیت اکسیژناسیون شریانی نوزادان نارس سالم ندارد.