شاخص توسعه انسانی در استان های ایران

بهبود شاخص توسعه انسانی بهترین ساز و کار توانمندسازی انسان ها برای دستیابی به هدف ارتقای سطح زندگی آنها است که از طریق بهره گیری از توانمندی های انسانی حاصل می شود. ارتقای سطح کیفیت زندگی افراد یک جامعه در گرو تحول اساسی در متغیرهای اقتصادی، آموزشی و بهداشتی است.
سنجش رابطه نابرابری اجتماعی و درجه توسعه انسانی در استان های کشور با بهره گیری از اطلاعات مورد نیاز از نتایج سرشماری 1385استفاده شده است. شاخص های آموزش، امید به زندگی و تولید ناخالص داخلی تشکیل دهنده اجزای شاخص توسعه انسانی به شمار می روند و شاخص توسعه انسانی در واقع میانگین این سه شاخص است. بر اساس اطلاعات بدست آمده شاخص توسعه انسانی برای استان های کشور محاسبه گردید.
یافته های این مطالعه نشان داد که کمترین امتیاز شاخص توسعه انسانی بدون احتساب نفت خام و گاز طبیعی، مربوط به استان های سیستان و بلوچستان(5823/0)، کردستان(635/0)، آذربایجان غربی(6436/0) و بیشرین امتیاز مربوط به استان های تهران(7596/0)، یزد(7289/0) و اصفهان(724/0) بود. همچنین نتایج مطالعه نشان داد، کمترین امتیاز مربوط به شاخص توسعه انسانی با احتساب نفت خام و گاز طبیعی مربوط به استانهای سیستان و بلوچستان(0.5823)، کردستان (635/0)، آذربایجان غربی(6436/0) و بیشرین امتیاز شاخص توسعه انسانی با احتساب نفت خام و گاز طبیعی مربوط به استان های کهگیلویه و بویراحمد(7985/0)، خوزستان(7607/0)، تهران(7596/0)، بوشهر(7461/0)، یزد(7289/0) و اصفهان (724/0) بود.
علیرغم بهبود شاخص توسعه انسانی در همه استان ها در طی 15 سال گذشته، امتیاز استان های با کمترین و بیشترین میزان شاخص توسعه انسانی تقریبا تغییر نکرده اند.