سلامت معنوی از دیدگاه رنه دکارت و علامه طباطبایی

در این مقاله به بررسی تطبیقی موضوع سلامت معنوی به عنوان یکی از مهم ترین ارکان سلامت که اخیرا در سازمان جهانی بهداشت به مولفه های قبلی سلامت، یعنی جسمی، روانی و اجتماعی اضافه شده است، از دیدگاه دکارت به عنوان موسس فلسفه جدید غرب، و علامه طباطبائی به عنوان نماینده فلسفه و فرهنگ اسلامی، می-پردازیم. نزد دکارت، سلامت معنوی به لحاظ نگرش اومانیستی او، جنبه انتزاعی دارد و صرفا به ساحت آگاهی و بینش عقلانی انسان برمی گردد و مبین تفسیر طبیعی (مادی) از انسان است و به ساحت فرابشری او توجه چندانی ندارد. اما نزد علامه که فیلسوفی الهی است، سلامت معنوی، مبتنی بر ساحت مابعدالطبیعی و معناخواهی انسان است؛ یعنی بر پذیرش اصل حقیقت مطلق (خدا) به عنوان معنای زندگی که ضمن اصلاح بینش و نگرش انسان، به ساحت گرایشی و رفتاری او هم جهت می دهد.