دخترک روی نیمکت نشسته و همانطور که پاهای کوچکش را تکان می دهد؛ تمام هوش و حواسش کمی آنطرف تر به دختر و پسر کوچکی است که با هم تاب سواری می کنند، از سرسره بالامی روند و دست آخر هم که حسابی خسته می شوند، دست در دست هم دوان دوان خود را به مادر می رسانند؛ دخترک هنوز هم نگاهشان می کند و با لحنی کودکانه از مادرش می پرسد: مامان چرا من خواهر کوچولو ندارم؟ کودکان نسل امروز محکوم شده اند به تنهایی؛ تنهایی که پدرها و مادرها به هزار و یک بهانه و دلیل منطقی و غیرمنطقی برایشان رقم زده اند؛ توجیه والدین این است که تک فرزندی در این شرایط اقتصادی بخصوص اگر پدر و مادر شاغل هم باشند به مراتب بهتر از این است که چند فرزند داشته باشند، اما نتوانند خواسته هایشان را برآورده کنند و بدتر این که حتی نتوانند برای تربیت شان وقت کافی بگذارند.

تصمیم ناعادلانه ای که شاید در آینده ای نه چندان دور به قیمت تنهایی فرزندان مان در بزرگسالی و تنهاتر شدن پدربزرگ ها و مادربزرگ های آینده تمام شود.

امروز روزی است که به نام کودکان رقم خورده است، روزی که خیلی از بزرگترها بسادگی و بی تفاوتی از کنارش می گذرند؛ شاید اگر از بچه ها بپرسیم با همان لحن کودکانه بگویند که هیچ چیز در این روز برایشان متفاوت تر از روزهای دیگر نیست؛ شاید هم تنها تفاوتش این باشد که بچه ها می توانند با اجازه پدر و مادرشان از صبح تا شب برنامه کودک تماشا کنند، اما آیا این تمام کاری است که والدین می توانند برای بچه ها در این روز انجام دهند؟ کمترین توقع بچه هایی که این روزها به خاطر خودخواهی والدینشان تنها مانده اند، این است که پدرها و مادرها به روزی که به نامشان نامگذاری شده، بها دهند. حتما قرار نیست کادوی گرانقیمتی برایشان بخرید؛ فقط کافی است بدانید چه چیزی خیلی خوشحالشان می کند. بردن به سینما برای تماشای فیلم کودکانه ای که خیلی دوستش دارند، رفتن به پارک یا خیلی ساده تر از همه اینها پختن غذایی که خیلی دوستش دارند. البته به شرطی که برایش توضیح دهید این کارها برای این است که امروز، روز اوست و او چقدر برای شما با ارزش است.

کافی است بخواهیم خاطره خوبی از امروز برایشان رقم بزنیم؛ کافی است بخواهیم برایش خاطره بسازیم.

گروه جامعه