میرزا نورالله عمان سامانی ملقب به «تاج الشعراء» و متخلص به «عمان» از شعرای پرآوازه آیینی در نیمه دوم سده 13 و اوایل سده 14 هجری است که به سال 1258 ه. ق در سامان (مرکز بخش لار استان چهارمحال و بختیاری) به دنیا آمده و به سال 1322ه.ق در 64 سالگی در زادگاهش بدرود حیات گفته است. پدرش میرزا عبدالله متخلص به «ذره» و مولف جامع الانساب، عمویش میرزا لطف الله متخلص به «دریا» و نیای او میرزا عبدالوهاب متخلص به «قطره» از شعرای مطرح اصفهان در عهد ناصری به​شمار می رفتند و فرزندش محیط سامانی (1355-1290 ه. ق) نیز از شعرای سرشناس آن سامان بوده و لقب تاج​الشعرایی پدر را پس از او به صواب دید اعضای انجمن ادبی اصفهان به​خود اختصاص داده است. جنازه عمان سامانی در مسجد جامع زادگاهش به رسم امانت به خاک سپرده می شود و بعد ها بر اساس وصیت او به نجف اشرف منتقل و در وادی السلام مدفون می شود. عمان سامانی از اعضای اصلی انجمن ابوالفقرای اصفهان بوده و تا سال 1286 ه. ق در جلسات هفتگی این انجمن شرکت می کرده و در این ایام، شاعری 26 ساله بوده است. آثاری که از عمان سامانی به یادگار مانده عبارتند از: گنجینه اسرار، معراج نامه، مخزن الدرر و دیوان اشعار. به روایت بازماندگان عمان، دیوان خطی او در خانواده ثقفی اصفهان موجود است و تاکنون به چاپ نرسیده، مخزن الدرر او نیز - که ظاهرا اثری تذکره گونه است - مجال چاپ و نشر نیافته است. منظومه معراج نامه عمان که تا کنون چندین بار تجدید چاپ شده از نظر ساختار محکم لفظی و غنای محتوایی، قابل مقایسه با گنجینه اسرار نیست و حاصل طبع آزمایی های اولیه و شاید نخستین تجربه مثنوی سرایی وی در این مقطع از سنین زندگی او باشد. عمان سامانی در زمره شعرای تمام​عیار ولایی قلمداد می شود.