حیای پولدار بودن
این «ملاحظه کارگرها» را که گفت، دیگر حواسم از حرف هایش پرت شد، فکر کردم چه اسمی می شود برای این رفتار گذاشت. او غرق حرف ها و توصیف موفقیت ها و ابعاد کارخانه و تعداد کارگرهایش بود و من به اسم فکر می کردم. در نهایت به نظرم رسید که می شود اسمش را گذاشت «حیای پولدار بودن»، خوب این هم یک نوع حیا است!
این حیای پولدار بودن، حیای لازم و گمشده ای که حالانیست، کافی است سری به خیابان ها بزنید تا نبودش را خوب احساس کنید0 دم دستی ترین نمونه اش، غرش بنز و ب.ام.و و پورشه های نیم میلیارد تومانی در خیابان ها، حتی خیابان های پایین شهر است. انگار حالادر این زمانه، پولداری و مرفه بودن با تفاخر و به نمایش گذاشتن و حتی دل سوزاندن، گره خورده باشد. انگار خوشی زیر دل زده باشد، پیمانه خوشی های شخصی پر شده باشد و خوشی جدیدشان، نشان دادن خوشی های خود به بقیه شده باشد.
انگار هرچه چرخ سنگین زندگی گرده پایین تر را می فشارد و می خراشد، یک عده از بالایی ها بیشتر تحریک می شوند که مایه داری شان را به رخ بکشند و تبلیغ کنند، آن هم در متظاهرانه ترین و تابلوترین شکل ممکن! اما انگار بعضی ها یادشان می رود که بی حیایی دل سوزاندن، تاوان دارد.