اول از همه بگویم که شخصا از برنامه «ماه عسل» و نظایرش چه در تلویزیون های امریکای شمالی و چه اروپا، خوشم نمی آید اما این خوشایند یا بدآیند من اهمیت چندانی ندارد چون این شیوه برنامه سازی، مخاطب دارد و تلویزیون ایران هم دنبال جذب مخاطب است و به نظرم در حال حاضر هم برای ماه رمضان، روش نخبه پسندانه ای برای جذب مخاطب، به ذهن کسی نمی رسد، اگر می رسد بسم الله! هر سال همین برنامه است؛ «ماه عسل» پخش می شود و رسانه ها خودشان را مثل مرغ پرکنده به در و دیوار می زنند و آخرش هم در نظرسنجی ها، مردم نمره مثبت می دهند به برنامه! خب پس مشکل از نگرش ما به تلویزیون است که فکر می کنیم مردم باید با زبان روزه و در ساعات اندک باقی مانده تا اذان، با شنیدن بخش هایی از آرای فیلسوفان مکتب فرانکفورت یا دیدن نقاشی های پیکاسو در فاصله سال های 1906 تا 1910، به تلویزیون کشورشان خیره شوند و موقع افطار هم به شک های منطقی ژان پل سارتر فکر کنند! شاید الان، خیلی از مخالفان «ماه عسل»، از اینکه گردانندگان این برنامه به سراغ میهمانی رفتند که اینستاگرام اش هک شده بود و همین قصه باعث نوشتن نامه شدید اللحن علی اصغر پورمحمدی معاون سیمای سازمان صدا و سیما به مدیر شبکه سوم شد، خوشحال باشند اما باید از مخالفان «ماه عسل» پرسید: «با طیف متنوع میهمانان این برنامه، شما بودید از دست تان در نمی رفت؟» اینکه احسان علیخانی یک میلیارد و 200 میلیون تومان گرفته برای این برنامه یا بنا به گفته خودش 45 میلیون تومان گرفته، به گمانم شباهتی به مباحث مکتب فرانکفورت ندارد که دوستان خودشان را نخود این آش کرده اند! احسان علیخانی این وسط حرف بامزه ای زده که در واقع حرف گریه داری است. گفته: «[محسن] تنابنده می گفت مگر مادر من پایتخت را ساخته که به او فحش می دهید، حالامن با عذرخواهی از همه بچه های برنامه می گویم، مگر مادران ما این برنامه را می سازند که فحش می دهید.»