1 نوشته حاضر قصد دارد به بطالت همچون امری منفی بنگرد، امری که از کارکردی شدن، اثربخشی و کنترل می گریزد. از این رو، به جای اوقات فراغت باید بر اوقات بطالت تاکید کرد. اولی، در وضعیت سرمایه داری در حکم اعطای زمان استراحتی است که افراد را برای کار بیشتر و اثربخشی مضاعف آماده می کند، به همین دلیل بایستی با «تفریحات سالم و برنامه های مفرح» پر شود. دومی اما نه تنها پرشدنی نیست، بلکه به فضایی تهی و فقدانی دلالت دارد که می تواند به درون وضعیت های فربه و توپر نمادین منتقل شود و نظم ساختگی شان را به هم ریزد. از این رو، بسط مفهوم بطالت و درگیری آن با وضعیت به سوژه شدن افراد دامن می زند.