این مساله استفاده از ارکستر واقعی یا نرم افزار موسیقی برای تولید یک آلبوم موسیقی، مدتی که چه عرض کنم، الان دو دهه است که مشکل ساز شده؛ یا بهتر بگویم محل بحث است و عده ای می گویند خوب است، عده ای می گویند بد است البته نظر شخصی من [که هیچ چیزی از موسیقی نمی دانم] این است که وقتی در هنر یک کاری بد انجام می شود، احتمالا مال ذات همان کار نیست، مال استفاده بد از آن کار است. فریدون خشنود آهنگساز پیشکسوت که آلبوم «غزل عاشورا»یش آلبوم موفقی بود و ادامه اش را هم آماده انتشار دارد، می گوید: «ما می بینیم عده ای در زیرزمین خانه خود گروهی را جمع آوری کرده و با صدای ساخته شده توسط نرم افزار، آلبوم موسیقی تولید می کنند؛ آلبومی که عین به عین آن تقلیدی کورکورانه از خواننده های لس آنجلسی است که حتی آنها هم با نرم افزار، موسیقی تولید می کنند.» و البته اشاره کرده که منکر زحمات اهل موسیقی پاپ نیست اما مردم هم دیگر فرق موسیقی خوب و بد را فهمیده اند. به نظرم، نکته ای که طی سال ها، با اشاره مستقیم به فضای شعرهای موسیقی لس آنجلسی، از ذکر آن غفلت شده، این است که خیلی ها فکر می کنند که آن نوع موسیقی، ایرادش فقط شعرهایش است یا حداکثر، ملودی های ریتم تندش، اما واقعیت این است که بخش اعظم آن تولیدات، مشکل «تنظیم» دارند و اغلب هم تقلیدی هستند و وجه موسیقایی قابل قبولی ندارند؛ بنابراین، با عوض شدن جای «یار» با «طبیعت»، که دیگر «یار» را دوست نداشته باشیم، «طبیعت» را دوست داشته باشیم، مشکل آن نوع موسیقی حل نمی شود، یعنی نمی شود گفت آب توبه روی سرش ریختیم!