«غروب است/ با دست های خالی در جیب پالتو/ برمی گردند از خیابان ها/ ناامیدان/ غروب است در خیابان ها/ سنگینی غم و اندوه شانه های شان را خمانده است،/ همراه با خیال و اندیشیدن به خود می گویند زندگی چیست؟ از چه رو می زییم؟/ برمی گردند/ ناامیدان/ غروب است در خیابان ها/ روح شان را در کالسکه ی یک کودک/ چشم ها دوخته به افق های غروب کرده ی دوردست/ و قلب شان نیز در شهر زیبایی ها به جا مانده/ برمی گردند/ ناامیدان/ غروب است در خیابان ها/ که عشق پاک شان/ چون چند قطره سپید لزج بود/ کنار وهمی دراز کشیده چون رودبار فروریخت، چکید.../ دست های شان در جیب پالتو/ برمی گردند/ ناامیدان». این شعری است از فرهاد پیربال