رمضان پارسال ساعت درست 3 بعد از ظهر بر تمامی ساعت های ایران. در گرمای 42 درجه تهران سوار یکی از ماشین های شخصی مسافربر شدم.راننده پسر جوانی بود که عرق پشت پیراهنش به گردنش هم رسیده بود. لب های خشکیده و پول های روی داشبورد ماشین می گفت که این مرد کارگر با زبان روزه از صبح داخل تنور آهنی مشغول کار بوده و صفت استوار و همایونی کارگر برازنده اش است.کمی جلوتر خانمی موبایل به گوش سوار می شود.خیلی راحت می شد فهمید آنسوی خط، کارفرما از بابت پرداخت نکردن حقوق در سال 94 عذرخواهی می کند و این طرف خانم جوان از اینکه باید دنبال جای دیگری برای کار باشد تاسف می خورد و با کارفرمایش همدردی می کند. بعد زنگ می