«هرگز رمانی را این همه با تردید و نگرانی شروع نکرده ام. آن را رمان نامیده ام، چون نمی دانم چه نام دیگری باید بر آن بگذارم. قصه درازی برای گفتن ندارم و پایان داستانم مرگ یا ازدواج نیست. مرگ می تواند پایان همه چیز و ازاین رو فرجامی بی چون وچرا برای قصه باشد، اما ازدواج هم قصه را خیلی خوب به سرانجام می رساند. پس آدم های باریک بین نباید آن چه را که بنا به عرف پایان خوش نامیده می شود به ریشخند بگیرند. مردم عادی غریزه ای منطقی دارند که مجابشان می کند با ازدواج گفتنی ها گفته می شود. وقتی زن و مرد بعد از فرازونشیب های فراوان سرانجام به هم می رسند، وظیفه زیست شناختی شان را برآورده اند و نظرها متوجه نسلی